Κοινο_Τοπία

Η ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ παρουσιάζει…..

         Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία στα πλαίσια των Πολιτιστικών δράσεών της ξεκίνησε έναν κύκλο προβολών με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» με σκοπό να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης, αριστουργήματα που σπανίως προβάλλονται ακόμα και από τη δημόσια τηλεόραση.

Ταινίες που αγαπήσαμε, ταινίες που νοσταλγούμε, ταινίες που πιθανόν δεν έχουμε δει, άγνωστες ταινίες, αλλά και νέες που παίχτηκαν πολύ λίγο ή καθόλου στην πόλη μας.

Πιστεύοντας αυτό που αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης: <<Πάντα αντιμετώπιζα τον κινηματογράφο σαν σημείο αναφοράς των πάντων και όχι σαν μια αυτόνομη και αυτάρκη τέχνη>> θα θέλαμε οι προβολές να γίνουν η αφορμή ενός ανοιχτού διαλόγου πάνω σε σύγχρονα προβλήματα, ερωτήματα, θέσεις και ανησυχίες των σημερινών ανθρώπων γι’ αυτό μετά την προβολή -για όσους θέλουν- θα ακολουθεί διάλογος και σχόλια πάνω στη θεματική της ταινίας και στη σύνδεσή της με τη ζωή.

…και ας μη ξεχνάμε αυτό που ο μεγάλος ελληνιστής E. R. Dodds αναφέρει ότι: μονάχα η ανοιχτή παιδεία, δηλαδή η απόκτηση της δυνατότητας να επιλέγουμε με τρόπο έλλογο και ελεύθερο την ερμηνεία του κόσμου και να καθορίζουμε τη στάση μας απέναντι του. Αυτή είναι η παιδεία που θα οδηγήσει σε μια ανοιχτού τύπου κοινωνία.  

Σίγουρα ο κινηματογράφος δίνει τα αμεσότερα και δυνατότερα ερεθίσματα αφού προσφέρεται τόσο ως αντίδοτο στους δύσκολους καιρούς μας, όσο και ως γόνιμο έδαφος για στοχασμό.

Οι προβολές γίνονται στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4^ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) με ελεύθερη είσοδο. Ώρα προσέλευσης 8.15μμ Έναρξη προβολής 8.30μμ

Υπεύθυνος Δράσης: Παναγιώτης Καρώνης, karonispan@gmail.com

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ 2010-2011:

Οκτώβριος (Τετάρτη 6/10 στις 20:30): «Όνειρα» του Ακίρα Κουροσάβα

Νοέμβριος (Τετάρτη 3/11 στις 20:30): «Ένας άντρας μόνος» του Τομ Φορντ

Δεκέμβριος (Τετάρτη 1/12 στις 20:30): «Μήδεια» του Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ιανουάριος (Τετάρτη 12/1) στις 20:30: «Ο γάμος της Τούγια» του Κουανάν Γουάνγκ

Φεβρουάριος (Τετάρτη 9/2, 20:30): «13 απόψεις για την ευτυχία» της Τζιλ Σπρέχερ

Μάρτιος (Τετάρτη 9/3 στις 20:30): «The straight story» του Ντέιβιντ Λιντς

Απρίλιος (Τετάρτη 6/4 στις 20:30): «Aντίο Φάλκενμπεργκ» του Τζέσπερ Γκάνσλαντ

Κοινο_Τοπία: Λειτουργία πολυχώρου για το κοινό Δευτέρα κ’ Πέμπτη 7.30-10μμwww.koinotopia.gr, info@koinotopia.gr, τηλ.φαξ 2611.103012, 2615.002009

Νοέμβρης: «ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΝΟΣ» του Τομ Φορντ

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τομ Φορντ (Tom Ford)

ΧΩΡΑ: ΗΠΑ 2009 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99΄έγχρωμο

ΜΟΥΣΙΚΗ: Abel Korzeniowski ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Eduard Grau

ΜΟΝΤΑΖ: Joan Sobel ΣΚΗΝΙΚΑ: Amy Wells ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Arianne Phillips

ΣΕΝΑΡΙΟ: Τομ Φορντ και David Scearce βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του

Christopher Isherwood ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Brian Avery Galligan

ΠΑΙΖΟΥΝ: Κόλιν Φερθ (Colin Firth), Τζούλιαν Μουρ (Julianne Moore), ΜάθιουΓκουντ (Matthew Goode), Τζίνιφερ Γκούντγουιν (Ginnifer Goodwin), Νίκολας Χουλτ(Nicholas Hoult), Πολ Μπάτλερ (Paul Butler), Τζέρεμι Μίτσελ (Jeremy Mitchell), ΛιΠέις (Lee Pace), Κέρι Λιν Πρατ (Keri Lynn Pratt), Τέντι Σίαρς (Teddy Sears), ΆνταμΣαπίρο (Adam Shapiro) κ.α.

Ο διακεκριμένος σχεδιαστής μόδας, πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Gucci, Tom Ford, τολμά να μπει στη μεγάλη περιπέτεια της κινηματογραφικής γραφής και να γυρίσει την πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και αναλαμβάνοντας μέρος της παραγωγής. Επιλέγει να μεταφέρει το σπουδαίο βιβλίο του Κρίστοφερ Ίσελγουντ (Christopher Isherwood), «Ένας άνδρας μόνος» (A Single Man).

Η μεταφορά, ή καλύτερα, η δραματική διασκευή αυτού του εσωτερικού μονολόγου δεν είναι απλή υπόθεση. Όμως το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα τον τολμηρό Φορντ, που καταφέρνει να μετατρέψει το κείμενο του Ίσελγουντ σε απαιτητικό σινεμά, γράφοντας στη ζυγαριά της κινηματογραφικής τέχνης, αφού το ίδιο το έργο του, του δίνει το χρίσμα του κινηματογραφιστή.

Η ταινία μας μεταφέρει στο Λος Άντζελες το 1962, την εποχή δηλαδή της κρίσης του κόλπου των χοίρων όπως ονομάστηκε, και ξεκίνησε όταν η Κούβα (ο Κάστρο δηλαδή) παραχώρησε τη δυνατότητα εγκατάστασης βάσεων με ρωσικούς πυραύλους στο έδαφός της που θα στόχευαν τις ΗΠΑ. Πρόεδρος των ΗΠΑ τότε ήταν ο Κένεντι. Αυτό είναι με δυο λόγια το ιστορικό πλαίσιο της ταινίας. Ο ήρωας μας λοιπόν ο Τζορτζ Φάλκονερ (George Falconer) (τον ερμηνεύει εξαιρετικά ο Colin Firth), είναι ένας ομοφυλόφιλος Βρετανός φιλόλογος που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Έχει μόλις χάσει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον επί 16ετίας σύντροφό του Jim (Matthew Goode), και μαζί κάθε νόημα του να ζει και όχι μόνο αυτό, οι συγγενείς του θύματος, για ευνόητους λόγους, του απαγορεύουν να παραστεί στην κηδεία. Ο Τζορτζ προσπαθεί να αντεπεξέλθει στη ξαφνική κατάσταση που βρέθηκε, αλλά στο τέλος της ημέρας που ξεκινά, έχει αποφασίσει πως θα δώσει τέρμα στη ζωή του. Στην τελευταία του ματιά όμως στον άμοιρο τούτο κόσμο, θα έρθει αντιμέτωπος τόσο με την φίλη του Charley (την υποδύεται η Julianne Moore) η οποία είναι ούτε λίγο ούτε πολύ ερωτευμένη μαζί του, αν και γνωρίζει τις ερωτικές προτιμήσεις του, και το νεαρό μαθητή του Κένυ Πόρτερ (Kenny Porter) (τον υποδύεται ο Nicholas Hoult), με τον οποίο θα έχει μια αναπάντεχη σχέση. Αυτοί είναι οι μόνοι οι οποίοι θα του θυμίσουν την αξία των μικρών απλών καθημερινών στιγμών της ζωής.

Ο Φορντ είναι ένας συλλέκτης εικόνων, έχει δει πολύ σινεμά και επιπλέον λατρεύει το σινεμά. Επινοεί τον κινηματογραφικό του χώρο βάζοντας την ερμηνεία του ηθοποιού στο κέντρο και χτίζοντας έτσι πάνω της.

Στην ταινία υπάρχει μια ποιητική ατμόσφαιρα συνεπικουρούμενη από την εξαιρετική μουσική του άγνωστου μέχρι τώρα Πολωνού Αμπέλ Κορζενιόφσκι (Abel Korzeniowski)(πολλές πρωτιές μας χάρισε αυτή η ταινία), αλλά και του γνωστού μας Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι (Shigeru Umebayashi). Υπάρχουν όμως και διαστήματα σιωπής που υπηρετούν άξια τη μοναξιά και την απώλεια. Η σκηνογραφία λειτουργεί με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο υπηρετώντας τους υψηλούς καλλιτεχνικούς στόχους που έθεσε ο σκηνοθέτης.

Η μελαγχολική γοητεία αυτού του φιλμ που συνεχώς παίζει με το χρώμα και τις ψυχολογικές αντανακλάσεις του, έρχεται να μας θυμίσει μεγάλους δημιουργούς τα διδάγματα των οποίων ο Φορντ φαίνεται να έχει αφομοιώσει πλήρως. Ο ίδιος διευκρινίζει: «Όταν ο Τζορτζ είναι άσχημα συναισθηματικά, το χρώμα είναι ξεθωριασμένο και το φως “επίπεδο”. Όταν αρχίζει να ζει όμορφες στιγμές, τότε το χρώμα πλημμυρίζει την οθόνη».

Η δράση είναι κυρίως εσωτερική. Η ταινία ξεφεύγει από τα κλισέ των γκέι ταινιών και όπως πολύ σωστά ο ίδιος ο Φορντ σημειώνει, η θεματική της ξεπερνά τα όρια του φύλου. Το θέμα της ταινίας είναι ουσιαστικά η απώλεια, και ότι αυτή αφήνει πίσω της, αν αφήνει κάτι, εκτός από συντρίμμια όμοια με κείνα του οχήματος που έκλεισαν την πόρτα της ζωής στον αγαπημένο σύντροφο. Αλλά ο Τζορτζ δεν έχει μάθει να αντικαθιστά, έχει μεγαλώσει στο αυστηρό, συντηρητικό, πουριτανικό περιβάλλον της Μεγάλης Βρετανίας του ’20 και του ’30 και ως εκ τούτου ξέρει να κρύβει την ομοφυλοφιλία του, συνεπώς έχει απωθήσει κάθε συναισθηματική του επικοινωνία. Και τώρα μόνος, παρά τις προσπάθειες της καλύτερή του φίλης να αναθερμάνει ένα ξεχασμένο πάθος, ζει με τις αναμνήσεις των ευτυχισμένων ημερών, που ούτε η προσωρινή περιπέτεια της σάρκας με το μαθητή του μπορεί να αντικαταστήσει, γιατί είναι μόνος εσωτερικά, είναι ομοφυλόφιλος (άρα αποκομμένος από τη ζωή και μη λησμονούμε ότι είμαστε στο 1962) είναι χήρος, και τέλος, το αλκοόλ δεν του λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα του θυμίζει όλο και πιο πολύ πως η απώλεια του αγαπημένου προσώπου δεν αντιστρέφεται. Έτσι είναι ώρα να έρθει το τέλος μιαςπαρατεταμένης περιόδου κατάθλιψης και πένθους…

Και όλα αυτά δοσμένα χωρίς ίχνος μελοδραματισμού αλλά με μια εσωτερικότητα από το σκηνοθέτη που σ’ αυτήν την πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, καταφέρνει να μας παρασύρει και να μας συγκινήσει …

Αν για κάτι πρέπει να κατηγορηθεί ο Φορντ αυτό είναι το οπτικά όμορφο σε βαθμό καλλιγραφίας αποτέλεσμα, το επιμελημένα φροντισμένο ύφος, το άψογα σχεδιασμένο και ραμμένο στις ανάγκες της ταινίας, το στιλιζαρισμένο αλλά όχι κενό, το ευδιάκριτα διαφημιστικό, λουσμένο στο φως και το αιώνιο κυνήγι της σαρκικής ευστοχίας. Αλλά, το χρωστάει αυτό στη σκοτεινιά και την ψυχική υποστολή του ήρωά του, που δε θέλει να προδώσει ούτε στιγμή, τον άνθρωπο που αγάπησε και τελείωσε με την ενστικτώδη καλαισθησία του.

Αριστοτεχνική η ερμηνεία του Κόλιν Φερθ, αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις. Δίκαιο λοιπόν το βραβείο στη Βενετία, και οι υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ.

Και δυο λόγια για το συγγραφέα Κρίστοφερ Ίσελγουντ

Ο Christopher Isherwood γεννημένος στη Αγγλία το 1904 φοίτησε στο Ρέπτον και στο Καίμπριτζ, όπου ο ριζοσπαστικός τρόπος προετοιμασίας και σύνταξης της διατριβής του φαίνεται ότι του στοίχισε τη συνέχεια των σπουδών του. Από το 1929 ως το 1933 έζησε και εργάστηκε στο Βερολίνο για να ακολουθήσει η φυγή του με την άνοδο των ναζί, και μακρόχρονα ταξίδια και διαμονές σε Πορτογαλία και Ελλάδα, για να εγκατασταθεί τελικά στην Καλιφόρνια όπου και δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια. Το γνωστό σε όλους μας επιτυχημένο θεατρικό και κινηματογραφικό έργο «Καμπαρέ», βασίστηκε στο βιβλίο του «Αντίο Βερολίνο» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από της εκδόσεις Μέδουσα σε μετάφραση Ανδρέα Αποστολίδη). Έγραψε επίσης σενάρια και δοκίμια σχετικά με την ινδική φιλοσοφία αλλά και μετέφρασε σχετικά έργα, ενώ υπήρξε δραστήριο μέλος του κινήματος για την απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων στην Αμερική.

Το «Ένας άνδρας μόνος» (1962) έργο σχεδόν αυτοβιογραφικό (στα ελληνικά κυκλοφορεί από της εκδόσεις Αλεξάνδρεια σε μετάφραση Λουκά Θεοδωρακόπουλου) αναδυκνείει το μεγάλο πρόβλημα της μοναξιάς στη ζωή ενός ομοφυλόφιλου άνδρα σε μεγάλη ηλικία. Εδώ ο ήρωάς του Τζορτζ, ψάχνει να βρει τη χαμένη του αγάπη στα ψήγματα ενδιαφέροντος απλών καθημερινών ανθρώπων, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνουν τη μοναχικότητά του.

Παναγιώτης Καρώνης από το site της Κοινο_Τοπίας (www.koinotopia.gr)

Η ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ παρουσιάζει…..

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία στα πλαίσια των Πολιτιστικών δράσεών της ξεκινά έναν κύκλο προβολών με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» με σκοπό να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης, αριστουργήματα που σπανίως προβάλλονται ακόμα και από τη δημόσια τηλεόραση.

Ταινίες που αγαπήσαμε, ταινίες που νοσταλγούμε, ταινίες που πιθανόν δεν έχουμε δει, άγνωστες ταινίες, αλλά και νέες που παίχτηκαν πολύ λίγο ή καθόλου στην πόλη μας.

Πιστεύοντας αυτό που αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης: <<Πάντα αντιμετώπιζα τον κινηματογράφο σαν σημείο αναφοράς των πάντων και όχι σαν μια αυτόνομη και αυτάρκη τέχνη>> θα θέλαμε οι προβολές να γίνουν η αφορμή ενός ανοιχτού διαλόγου πάνω σε σύγχρονα προβλήματα, ερωτήματα, θέσεις και ανησυχίες των σημερινών ανθρώπων γι’ αυτό μετά την προβολή -για όσους θέλουν- θα ακολουθεί διάλογος και σχόλια πάνω στη θεματική της ταινίας και στη σύνδεσή της με τη ζωή.

…και ας μη ξεχνάμε αυτό που ο μεγάλος ελληνιστής E. R. Dodds αναφέρει ότι: μονάχα η ανοιχτή παιδεία, δηλαδή η απόκτηση της δυνατότητας να επιλέγουμε με τρόπο έλλογο και ελεύθερο την ερμηνεία του κόσμου και να καθορίζουμε τη στάση μας απέναντι του. Αυτή είναι η παιδεία που θα οδηγήσει σε μια ανοιχτού τύπου κοινωνία.  

Σίγουρα ο κινηματογράφος δίνει τα αμεσότερα και δυνατότερα ερεθίσματα αφού προσφέρεται τόσο ως αντίδοτο στους δύσκολους καιρούς μας, όσο και ως γόνιμο έδαφος για στοχασμό.

Οι προβολές θα γίνονται στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4^ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) με ελεύθερη είσοδο. Ώρα προσέλευσης 8.15μμ Έναρξη προβολής 8.30μμ

 

Υπεύθυνος Δράσης: Παναγιώτης Καρώνης, karonispan@gmail.com

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ 2010-2011:

 

Οκτώβριος (Τετάρτη 6/10 στις 20:30): «Όνειρα» του Ακίρα Κουροσάβα

Νοέμβριος (Τετάρτη 3/11 στις 20:30): «Ένας άντρας μόνος» του Τομ Φορντ

Δεκέμβριος (Τετάρτη 1/12 στις 20:30): «Μήδεια» του Πιερ Πάολο Παζολίνι

Ιανουάριος (Τετάρτη 12/1) στις 20:30: «Ο γάμος της Τούγια» του Κουανάν Γουάνγκ

Φεβρουάριος (Τετάρτη 9/2 στις 20:30): «13 απόψεις για την ευτυχία» της Τζιλ Σπρέχερ

Μάρτιος (Τετάρτη 9/3 στις 20:30): «The straight story» του Ντέιβιντ Λιντς

Απρίλιος (Τετάρτη 6/4 στις 20:30): «Aντίο Φάλκενμπεργκ» του Τζέσπερ Γκάνσλαντ

 

Κοινο_Τοπία: Λειτουργία πολυχώρου για το κοινό Δευτέρα και Πέμπτη 7.30-10μμ

www.koinotopia.gr, info@koinotopia.gr, τηλ.φαξ 2611.103012, 2615.002009

 Οκτώβρης: «ΟΝΕΙΡΑ» του Ακίρα Κουροσάβα

 

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ακίρα Κουροσάβα (Akira Kurosawa)

ΧΩΡΑ: Ιαπωνία, Γαλλία, Αγγλία 1990

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 119΄

ΜΟΥΣΙΚΗ: Shinichiro Ikebe

ΠΑΙΖΟΥΝ: Akira Terao, Mitsuko Baisho, Toshie Negishi, Mieko Harada, MitsunoriIsaki, Toshihiko Nakano, Yoshitaka Zushi κ.α.

 

Δυο λόγια για την ταινία

 

Όνειρο είναι η βίωση μίας σειράς εικόνων, ήχων, ιδεών, συναισθημάτων και άλλων αισθήσεων, κατά την διάρκεια του ύπνου, κυρίως κατά τη φάση REM (Rapid Eye Movement, γνωστός και ως ύπνος γρήγορων κινήσεων των ματιών, -είναι το πέμπτο στάδιο του ύπνου. Ο Ακίρα Κουροσάβα είναι ένας κορυφαίος κινηματογραφιστής που όλη του τη ζωή ασχολείτο με τη ποίηση των ονείρων. Γνώριζε δε καλά ότι ο κινηματογράφος είναι κατ΄ εξοχήν τέχνη ονειρική. Στην ταινία “Όνειρα” δεν καταγράφει τα όνειρά του, αλλά ονειρεύεται για μας, μέσα από μια σπουδαία κινηματογραφική γραφή οκτώ σπονδυλωτών ιστοριών, που καταλήγουν σε μια χαρούμενη κηδεία, χωρίς πένθιμα εμβατήρια, αλλά συνοδεία γκονγκ, μουσικής και χορού, και ένα κόσμο να χαίρετε που δίνει το στερνό αντίο στην 99χρονη γιαγιά.

Ο Κουροσάβα γύρισε τα “Όνειρα” σε ηλικία 80 ετών, ηλικία που τον έχει φέρει πιο κοντά στο θάνατο και εδώ έγκειται το μεγαλείο αυτού του μοναδικού δημιουργού που τολμά σκηνοθετήσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, το θάνατό του. Τα “Όνειρα” δεν είναι το άθροισμα των οκτώ ιστοριών, αλλά το αυτοτελές της κάθε ιστορίας, και η χαλαρή σύνδεσή της με την επόμενη, είναι ένα μέρος που κολυμπάει μέσα σε ένα σύνολο, χωρίς πλαίσια και όρους. Όλα κινούνται ονειρικά, από το Βαν Γκονγκ που ψάχνει να καταδυθεί στο μεσημεριανό φως των σταροχώραφων, έως τον πιτσιρικά που κλαίει για την καταστροφή του ροδακινόκηπου, τους νεκρούς στρατιώτες που θέλουν να ξαναπολεμήσουν για την πατρίδα, και τον εφιάλτη μιας πυρηνικής καταστροφής (εδώ ξυπνούν οι μνήμες της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι).

Τα “Όνειρα” είναι μια ταινία ενός αληθινά μοναδικού κινηματογραφιστή που μας προτρέπει να ονειρευόμαστε με τον πιο αληθινό τρόπο.

Πηγή: Παν. Καρώνης από το site της Κοινο_Τοπίας (www.koinotopia.gr)

Γνωρίζοντας τον Κουροσάβα

Ο Κουροσάβα γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 και ήταν το νεότερο μέλος μιας πολυπληθούς οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν απόγονος σαμουράι και η μητέρα του καταγόταν από οικογένεια εμπόρων. Θαύμαζε τον πατέρα του για την ηθική που κληροδότησε στα παιδιά του και τη μητέρα του για την εσωτερική της δύναμη. Ο ίδιος, αν και ήταν λίγο ασθενικός, κατάφερε να διακριθεί στην ξιφομαχία. Τα μαθήματα ήταν μια δύσκολη υπόθεση για κάποιον που έχει αργή πνευματική ανάπτυξη. Η σχέση μαθητή – δασκάλου όμως τον συγκινεί πολύ. Οι παραστάσεις της παιδικής του ηλικίας ενσωματώθηκαν σε ταινίες που θα μείνουν αξέχαστες. Η Ιαπωνία, η οικογένεια, οι καταβολές ήταν οι πηγές που τον έκαναν ανεξάντλητο. Το δέος για τον πατέρα, η στενή σχέση με τον αδελφό του, το μπουσίντο (κώδικας τιμής των σαμουράι)­ εμπνέουν τον Κου ροσάβα στα αριστουργήματά του «Οι επτά σαμουράι», «Γιοζίμπο», «Σανγιούρο» ενώ η αυτοπειθαρχία των Ιαπώνων πολεμιστών αποτέλεσε κεντρική ιδέα της φιλμογραφίας του.

Τελειώνοντας το σχολείο, αποφάσισε να καλλιεργήσει τη φυσική κλίση του προς τη ζωγραφική, αλλά μια αποτυχία στις εξετάσεις τον άφησε έξω από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Άρχισε να καταβροχθίζει λογοτεχνικά βιβλία, ενώ έγινε τακτικός θαμώνας στις κινηματογραφικές αίθουσες, το μελλοντικό πεδίο δράσης του. Ο αδελφός του ένας πετυχημένος αφηγητής του βωβού κινηματογράφου που αυτοκτόνησε με την έλευση του ομιλούντος κινηματογράφου ­τον μύησε στη μαγεία του σινεμά. Ο Κουροσάβα, αν και ένιωθε έντονη έλξη για την τέχνη, ποτέ δεν είχε σκεφθεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον κινηματογράφο. Δοκί- μασε να βγάλει τα προς το ζην από τη ζωγραφική, αλλά δεν τα κατάφερε.

Τότε διάβασε μια μικρή αγγελία όπου ζητούσαν βοηθούς σκηνοθέτη στο στούντιο PCL. Έγινε δεκτός και άρχισε να δουλεύει στο πλευρό του διάσημου σκηνοθέτη Γιαμαμότο. Το ταλέντο του νεαρού δεν άργησε να φανεί. Ο Γιαμαμότο, ύστερα από αρκετά χρόνια, λέει συγκινημένος σε συνέντευξή του ότι το μόνο που τον δίδαξε ήταν πως να πίνει.

Ο πόλεμος τον προλαβαίνει. Τα πρώτα δείγματα της δουλειάς του λογοκρίνονται. Ο Κουροσάβα υπόσχεται μαζί με κάποιους φίλους του ότι μια μέρα θα δολοφονήσουν τους λογοκριτές. Το 1950 έρχεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία, το «Ράσομον», το οποίο ένα χρόνο αργότερα κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας. Οι πύλες της Δύσης ανοίγουν για τον σκηνοθέτη και η χρυσή περίοδος της δημιουργίας του αρχίζει. Οι Δυτικοί δανείζονται στοιχεία του και φτιάχνουν γουέστερν, ο ίδιος μεταφέρει με τον δικό του μοναδικό τρόπο τον Σαίξπηρ στον κινηματογράφο. Το «Μάκβεθ» γίνεται η βάση του «Θρόνος του αίματος», ενώ πολύ αργότερα ο «Βασιλιάς Λιρ» μετουσιώνεται σε «Ραν». «Το κρυμμένο οχυρό» του 1958 εμπνέει τον Λούκας στον «Πόλεμο των Άστρων», μία από τις εμπορικότερες ταινίες όλων των εποχών. Την περίοδο της μεγάλης δημιουργικότητας διαδέχεται μια άλλη, γεμάτη απογοήτευση. Το 1971 κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας.

Επανεμφανίζεται το 1975 με το «Dersou Ouzala», μια παραγωγή στην οποία συνέδραμαν και οι Ρώσοι, η οποία κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας. Το «Ραν», τα «Όνειρα», η «Ραψωδία τον Αύγουστο» και το «Μανταντάγιο» συμπληρώνουν τη φιλμογραφία ενός από τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του αιώνα που περιέγραψε αριστοτεχνικά τα «τερτίπια» της ανθρώπινης φύσης. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης έφυγε από τούτο τον κόσμο στις 6 Σεπτεμβρίου του 1998˙ είμαστε απολύτως βέβαιοι πως συνεχίζει να ποιεί εικόνες σε κάποιον άλλον…..

Πηγές: Άρθρο του Δημήτρη Δανίκα στο Βήμα της Κυριακής 13 Σεπτεμβρίου 1998, Ακίρα Κουροσάβα «Κάτι σαν αυτοβιογραφία» εκδόσεις Αιγόκερος Αθήνα 1990, Βικιπαίδεια

Υ.Γ. Για όσους το επιθυμούν μετά το τέλος της ταινίας ακολουθεί συζήτηση