| | Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 29 Φεβρουαρίου 2012 Το Ημερολόγιο Ταινιών της Κοινο_Τοπίας παρουσιάζει την ταινία του Νιλ Τζόρνταν Ondine Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 7 Μαρτίουστις 20:30 την ταινία Ondine του Νιλ Τζόρνταν (Neil Jordan) Σκοπός των προβολών είναι -πέρα από το να δούμε ή να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης- η συζήτηση και ο προβληματισμός που ξεκινούν από τη θεματική μιας ταινίας. Θεματική που με συναρπαστικό τρόπο θέτει το εύρημα όλης της προβληματικής της με την εντελώς βέβαια προσωπική αισθητική του δημιουργού της, αλλά και η ανάγκη για συνάντηση των ανθρώπων. Η προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης κ Κ.Κυριακόπουλος. Ώρα προσέλευσης 8.15μμ. Έναρξη προβολής 8.30μμ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Νιλ Τζόρνταν (Neil Jordan) ΧΩΡΑ: Ιρλανδία, Η.Π.Α. 2009, ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 111΄(έγχρωμη) ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Christopher Doyle, ΜΟΥΣΙΚΗ: Kjartan Sveinsson ΜΟΝΤΑΖ: Tony Lawson, ΣΕΝΑΡΙΟ: Νιλ Τζόρνταν ΠΑΙΖΟΥΝ: Colin Farrell, Alicja Bachleda, Tony Curran, Stephen Rea, Dervla Kirwan, Tom Archdeacon, Alison Barry, Emil Hostina, Don Wycherley, Vladic’s Henchman Norma Sheahan κ.α. Ως παραμύθι μπορεί να χαρακτηριστεί μια σύντομη ή λαϊκή ιστορία που ενσωματώνει το μυθολογικό στοιχείο, το οποίο μπορεί να εκφραστεί ρητά στο τέλος του ως αξιωματική αρχή. Τα παραμύθια κινούνται στο χώρο της φαντασίας και της μαγείας, με μια ρομαντική και συγκινησιακή γοητεία, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να ταυτιστεί με τον ήρωα και έχουν σχεδόν πάντα ευτυχισμένο τέλος, ελεύθερο από τα όρια του χρόνου. Ένα πνεύμα αισιοδοξίας διακατέχει τα παραμύθια το οποίο προβάλλεται κάνοντας γνωστό από την αρχή ότι το καλό θα νικήσει. Στον Πλάτωνα οι μύθοι είναι γνήσιοι αλλά και πλαστοί. Οι πλαστοί είναι μύθοι που ο φιλόσοφος δανείστηκε από παλιούς μύθους τους οποίους δεν πιστεύει, αλλά μαζί με τα προσωπικά του επινοήματα του χρειάζονται για να εκφράσει τη σκέψη του. Οι γνήσιοι μύθοι στον Πλάτωνα δεν είναι τίποτα άλλο από την προέκταση του λόγου, στον οποίο πιστεύει. Όπως είναι φυσικό και ο Πλάτωνας μυθολογεί και μάλιστα φτιάχνει γνήσιους μύθους, καθορίζοντας τι πρέπει να φανταστεί για να ολοκληρώσει την κοσμοθεωρία του. Ο γνήσιος μύθος νοείται σαν μια υπερφυσική πραγματικότητα στην ύπαρξη της οποίας ο μυθολογών πιστεύει, όπως οι θρησκευόμενοι πιστεύουν στα διδάγματα της θρησκείας τους και στα έργα των θεών τους. Ο γνήσιος μύθος αποτελεί μια ιδιότυπη αλήθεια για τη συνείδηση και ας είναι εν μέρει γέννημα της φαντασίας στον οποίο όμως η μυθολογούσα συνείδηση πιστεύει απόλυτα. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκή παιδεία χωρίς τον ομηρικό, τον ησιόδειο μύθο, χωρίς τους μύθους των Λυρικών και των Τραγικών, κι αυτό όχι μόνο γιατί τον απαντούμε σε κείμενα αξεπέραστης ομορφιάς αλλά και γιατί χάρη σ’ αυτούς τους Έλληνες ποιητές οι νεφελώδεις, τερατώδεις και ασύντακτες υπεράνθρωπες δυνάμεις, το Χάος, η Γη, ο Ουρανός, πήραν μια καθαρή και ανθρωπινότερη μορφή, θεμελίωσαν μια παγκόσμια τάξη, και ενσάρκωσαν τις βασικές δυνάμεις που κυβερνούν τη ζωή του ανθρώπου. Πλησιάζοντας τους θεούς στα ανθρώπινα μέτρα, έφτασαν και στο όραμα, μόνοι αυτοί, ενός ιδανικού ελεύθερου ανθρώπου που μπορεί να στέκει εγγύς στους θεούς. Ο σπουδαίος κινηματογραφιστής Νιλ Τζόρνταν, επιστρέφει στην πατρίδα του, συνθέτει και κινηματογραφεί ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά -και ως τέτοιο πρέπει να θεαθεί. Ένα παραμύθι που μας απασχολεί στο παρόν κείμενο και που στάθηκε η αφορμή για να θυμηθούμε τα παραπάνω. Ο Τζόρνταν αργά αλλά σταθερά μας ξετυλίγει το μύθο του κατά μήκος των υπέροχων ακτών της Ιρλανδίας που φωτογραφισμένες από τον Christopher Doyle μόνιμο συνεργάτη του Wong Kar Wai, φαντάζουν και αυτές παραμυθένιες. Τη μουσική υπογράφει ο Kjartan Sveinsson των Sigur Ros. Ο Κόλιν Φάρελ είναι πειστικότατος στο ρόλο του ψαρά Σίρακιους που θα “ψαρέψει” μια μέρα την πανέμορφη γοργόνα Οντίν (Αλίσια Μπαχλέντα), ενώ όπως πάντα, ο Στίβεν Ρία -τι ηθοποιός!- παραμένει μια σταθερή και καταλυτική παρουσία σε όλες της ταινίες του Τζόρναν. Ο έρωτας του Σίρακιους για την αινιγματική Οντίν θα φέρει στο φως ένα παρελθόν θολό και ύποπτο που θα απειλήσει το παρόν… Αλλά όπως σε όλα τα παραμύθια το ευτυχισμένο και το σκοτεινό στοιχείο πάνε μαζί. Παναγιώτης Καρώνης, από το site της Κοινο_Τοπίας Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Σπηλιώτης Ανδρέας 2615.002009 Δήμος Πατρέων – Μ.Κ.Ο. – Α/θμια κ Β/θμια Εκπαίδευση ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 20 Φεβρουαρίου 2012 Πραγματοποιήθηκε η ανακύκλωση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η δράση ανακύκλωσης ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο πάρκινγκ «Γ. Καλεντζώτης» και τα παλιά Δημαρχεία των Δημοτικών Ενοτήτων Βραχναιΐκων, Μεσσάτιδας, Παραλίας και Ρίου. Η δράση αυτή έγινε σε συνεργασία τηςΑντιδημαρχίας Καθαριότητας του Δήμου Πατρέων και της Εταιρείας «Ανακύκλωση Α.Ε.» με την υποστήριξη της Αντιδημαρχίας Εθελοντισμού, των Μ.Κ.Ο. ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ, ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ., Πολίτες Πάτρας Εν Δράσει και Συλλόγου Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας καθώς και των Γραφείων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας. Αφορμή για τη δράση του Σαββάτου ήταν η ανάγκη που προέκυψε για ανακύκλωση παλαιών τηλεοράσεων με την έλευση του ψηφιακού σήματος στην περιοχή μας. Οι πολίτες της Πάτρας ανταποκρίθηκαν πολύ θετικά στην πρωτοβουλία αυτή του Δήμου φέρνοντας στα σημεία συλλογής όχι μόνο παλιές τηλεοράσεις αλλά και πλήθος άλλες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που ήταν προς απόσυρση. Αποτελεί συνέχεια της επιτυχημένης δράσης που πραγματοποιήθηκε την 10η Δεκεμβρίου 2011. Στόχος του Δήμου είναι να οργανώσει την ανακύκλωση ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών σε μόνιμη βάση σε όλη την έκταση του Καλλικρατικού Δήμου Ο Αντιδήμαρχος Καθαριότητας κ. Αχιλλέας Γεωργακόπουλος εκφράζει τις ευχαριστίες του σε όλους όσους συνέβαλαν στην επιτυχή υλοποίηση της δράσης και συγκεκριμένα στο προσωπικό του Δήμου και τους Αντιδημάρχους, υπεύθυνους για τις Δημοτικές Ενότητες Βραχναιΐκων, Παραλίας, Μεσσάτιδας, και Ρίου κ. Γιώργο Σιγαλό, κ. Χαράλαμπο Καρκούλια και κ. Κώστα Μπουρδούλη, τους εθελοντές της «Ομάδας Ε» και την Αντιδήμαρχο Εθελοντισμού κ. Μαρία Ανδρικοπούλου, τις Μ.Κ.Ο. ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ, ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ., Πολίτες Πάτρας Εν Δράσει, Σύλλογο Προστασίας Υγείας και Περιβάλλοντος Κέντρου Υγείας Χαλανδρίτσας καθώς και τα Γραφεία Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης των Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Αχαΐας. Η σημαντική συνεισφορά τόσων πολλών παραγόντων και η θετικότατη ανταπόκριση των πολιτών αποδεικνύουν πόσο μπορεί να προστατέψουμε αποτελεσματικά το περιβάλλον, ιδιαίτερα σε μια πολύ δύσκολη εποχή από κάθε πλευρά, και ενθαρρύνουν τις προσπάθειες και τον αγώνα του Δήμου για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Σημ.1 Στην ανακύκλωση συμμετείχαν 160 πολίτες και συλλογικότητες.Συγκετρώθηκαν ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές που γέμισαν ασφυκτικά το κοντέινερ και περίσσεψαν κιόλας. Σημ.2 Από τους Πολίτες Εν Δράσει και την Κοινο_Τοπία βοήθησαν στη συλλογή: Βάσω Μαρτίνη, Φωτεινή Βελλοπούλου, Γιάννης Χαριτάτος, Γωγό Στεφάτου, Βασίλης Νταλούκας, Χρυσάνθη Βανταράκη και Ανδρέας Σπηλιώτης Σημ.3 Στη Συνέντευξη Τύπου της 17ης Φεβρουαρίου για τη γνωστοποίηση της δράσης συμμετείχαν από ΠΕΔ και Κοινο_Τοπία η Φ. Βελλοπούλου και Γ. Χαριτάτος Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 17 Φεβρουαρίου 2012 Με επιτυχία προβλήθηκε από την Κοινο_Τοπία η ταινία του Μίκαελ Χάνεκε Η ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» παρουσίασε στον πολυχώρο της την ταινία του Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke) Η λευκή κορδέλα (Das Weisse Band) [The White Ribbon] Ήταν η πέμπτη ταινία του κύκλου προβολών οι οποίες πραγματοποιούνται από τον Οκτώβριο μέχρι και τον Μάιο με σκοπό το διάλογο, τα σχόλια, τις απόψεις, τις παρατηρήσεις αλλά και τις προτάσεις που έχουν ως αφετηρία τη θεματική της ταινίας και τη σύνδεσή της με τη ζωή. Υπεύθυνοι των προβολών είναι ο Παναγιώτης Καρώνης και ο Κωνσταντίνος Κυριακόπουλος. Μεγάλη εντύπωση στους θεατές έκανε τούτο το υπαινικτικό, βραδυφλεγές αλλά εντέλει αποκαλυπτικό, νέο δημιούργημα του Μίκαελ Χάνεκε. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης που ακολούθησε με συντονιστή τον Παναγιώτη Καρώνη σχολιάστηκε τούτο το ολοκληρωμένο έργο του Αυστριακού δημιουργού· έργο στεγνό και στυγνό, όπως και οι καταβολές του ναζισμού, έτσι όπως ο Χάνεκε μας το δίνει μέσα από την αυστηρή ματιά του δημιουργού σε ένα γερμανικό χωριό, παραμονές του πρώτου μεγάλου πολέμου. Τονίστηκε πως ένα ολόκληρο χωριό είναι τυλιγμένο ασφυκτικά με μια Λευκή Κορδέλα, για να θυμίζει στους «υποδειγματικούς» κατοίκους του τη φαυλότητα στην οποία είναι βυθισμένοι. Η καταπίεση, η κακοποίηση και η εκδίκηση είναι οι κεντρικοί άξονες που κινούν το νήμα. Ένας φαύλος κύκλος που γεννιέται και γεννά τη βία και καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, ωριμάζουν κι αρχίζουν σιγά-σιγά να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, είναι φυσικό να επηρεάζονται και να διαμορφώνονται από αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Έτσι ο φόβος, η καχυποψία κι η ενοχή πνίγουν την παιδική αθωότητα και μετατρέπουν αργά αλλά σταθερά αυτή την ομάδα παιδιών σε εκδικητές. Έγινε αναφορά στο Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, που η ταινία κέρδισε το 2010 αλλά και στον πλήρη αμετάφραστο τίτλο της ταινίας που είναι: «Η Λευκή Κορδέλα: Μια ιστορία για τα παιδιά της Γερμανίας» που μόνο αθώο παιδικό παραμύθι δε μπορεί να είναι αλλά μια αλληγορική αφήγηση για τη γένεση της βίας και του κακού από άτομα που γαλουχήθηκαν με βία και που αργότερα γέννησαν την υπέρτατη μορφή κοινωνικής και πολιτικής βίας, το ναζισμό. Τέλος σχολιάστηκε η εξαιρετική φωτογραφία του Christian Berger που ντύνει την ταινία στους τόνους του άσπρου του γκρίζου και εν τέλει του μαύρου, αλλά και στο ότι είναι ένα έργο που επιδέχεται πολλαπλών αναγνώσεων και στοιχειώνει τον θεατή για μέρες, τούτο το αριστούργημα του ιδιοφυούς αυστριακού σκηνοθέτη. Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Ανδρέας Σπηλιώτης 2615.002009 Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 12 Φεβρουαρίου 2012 Το ημερολόγιο ταινιών της Κοινο_Τοπίας παρουσιάζει την ταινία του Μίκαελ Χάνεκε Η ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 15Φεβρουαρίου στις 20:30 το αριστούργημα του Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke)Η λευκή κορδέλα (Das Weisse Band) [The White Ribbon] Σκοπός των προβολών είναι -πέρα από το να δούμε ή να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης- η συζήτηση και ο προβληματισμός που ξεκινούν από τη θεματική μιας ταινίας. Θεματική που με συναρπαστικό τρόπο θέτει το εύρημα όλης της προβληματικής της με την εντελώς βέβαια προσωπική αισθητική του δημιουργού της, αλλά και η ανάγκη για συνάντηση των ανθρώπων. Η προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης κ Κ.Κυριακόπουλος. Ώρα προσέλευσης 8.15μμ. Έναρξη προβολής 8.30μμ. ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Μίκαελ Χάνεκε (Michael Haneke) ΧΩΡΑ: Γερμανία, Αυστρία, Γαλλία, Ιταλία (ασπρόμαυρη) 2009 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 144΄ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Christian Berger ΜΟΝΤΑΖ: Monika Willi ΣΕΝΑΡΙΟ: Μίκαελ Χάνεκε ΠΑΙΖΟΥΝ: Christian Friedel, Ernst Jacobi, Leonie Benesch,Ulrich Tukur, UrsinaLardi, Fion Mutert, Michael Kranz, Burghart Klaußner, Steffi Kühnert, Maria–Victoria Dragus, Leonard Proxauf, Levin Henning, Johanna Busse,Thibault Sérié ,Josef Bierbichler κ.α. ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΙΑ: – Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών – Βραβείο FIPRESCI 62ο Φεστιβάλ Καννών – Οικουμενικό Βραβείο στο, Φεστιβάλ Καννών – Υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 2010 ΚΑΙ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ: Ο Μίκαελ Χάνεκε μαζεύει τις ψηφίδες του έργου του σε ένα δημιουργικό αποκορύφωμα, σκηνοθετημένο με αυτοπεποίθηση και πλήρη έλεγχο των μέσων που επιλέγει. Αντίθετα με σκηνοθέτες που επαναλαμβάνουν τις ιδέες τους και μόνο, σε έναν αέναο αυτοθαυμασμό και ανθολόγηση της θεματικής τους (σαν ταινία με πολλαπλά φινάλε), ο Αυστριακός σκηνοθέτης καταφέρνει να διατηρεί το ενδιαφέρον με υπόθεση και χαρακτήρες, χωρίς να προδίδει τις αρχές και το στόχο του. Βρισκόμαστε σ’ ένα μικρό χωριό της βόρειας Γερμανίας, κάπου στα 1913. Ένας αόρατος αφηγητής μας υποδέχεται στο ασπρόμαυρο τοπίο και ξεκινά να μας διηγείται μια ιστορία της νεανικής του ηλικίας, όταν μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα αναστάτωσαν τη γαλήνια καθημερινότητα του χωριού του και σημάδεψαν καθοριστικά κι αμετάκλητα τις ζωές των χωρικών. Οι κάτοικοι του χωριού, ενήλικοι και παιδιά, ζουν σε μια κοινωνία προτεσταντικής καταπίεσης. Οι μοναδικές αποχρώσεις της ζωής είναι γι’ αυτούς το άσπρο και μαύρο, σαν τα πλάνα του Haneke που ντύνουν το χιονισμένο χωριό. Ηθική ή ανηθικότητα, καλό και κακό -δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες. Η καταπίεση κι η βία είναι αυτές που διαμορφώνουν χαρακτήρες, μαζί με την “Λευκή Κορδέλα” της ηθικής (ο πάστορας, κυρίαρχη φιγούρα στο χωριό, τυλίγει στα χέρια των παιδιών που παρουσιάζουν αποκλίνουσες συμπεριφορές μια λευκή κορδέλα, για να φέρουν επάνω τους ένα στίγμα που θα τους θυμίζει την απομάκρυνσή τους από τις ηθικές αξίες). Αυστηρή λοιπόν η σκηνοθεσία. Το ίδιο η αρχιτεκτονική. Το ίδιο η ταξική διαχωριστική γραμμή. Το ίδιο και η θρησκεία. Παρέα όλα μαζί. Από κάτω και η ψυχολογία. Οι κυρίαρχες δυνάμεις επωάζουν το αυγό του φιδιού. Ο χριστιανικός δεσποτισμός με τη δικτατορία του πουριτανισμού καταλήγουν στο βασανισμό, τα βίτσια, τη διαστροφή, την αιμομιξία και την άκρα του τάφου σιωπή. Αυτοί οι πυλώνες της κολοσσιαίας τοιχογραφίας. Μια μικρογραφία του επερχόμενου φασισμού. Παναγιώτης Καρώνης, από το site της Κοινο_Τοπίας Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Σπηλιώτης Ανδρέας 2615.002009 Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 6 Φεβρουαρίου 2012 Τίτλοι τέλους για το αφιέρωμα στο σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν που διοργάνωσε η Κοινο_Τοπία το τριήμερο 3,4 και 5 Φεβρουαρίου Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα της Κοινο_Τοπίας στο σκηνοθέτη ΑτόμΕγκογιάν που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο της το τριήμερο 3,4 και 5 Φεβρουαρίου. Στο αφιέρωμα προβλήθηκαν οι ταινίες: ΑΡΑΡΑΤ (Ararat), ADORETION, EXOTICA, καιΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ (The sweet hereafter) και έτσι οι συμπολίτες μας είχαν την ευκαιρία να δουν ή να ξαναδούν τις ταινίες του Κανοδο-Αρμένιου σκηνοθέτη. Η ανταπόκριση του πατρινού κοινού αλλά και των φοιτητών που βρίσκονται στην πόλη μας ήταν μεγάλη, γεμίζοντας την αίθουσα εκδηλώσεων τηςΚοινο_Τοπίας πράγμα που αποδεικνύει το πόσο παραμένει αμείωτο το ενδιαφέρον τους για ταινίες ποιότητας. Το καλωσόρισμα στους συμμετέχοντες και αναφορές σε άλλες δράσεις του συλλόγου ανέλαβε οΑνδρέας Σπηλιώτης, το δε δημιουργικό της αφίσας του αφιερώματος στον Ατόμ Εγκογιάν ήταν ευγενική προσφορά της Εύας Πανίτσα. Μετά το τέλος των προβολών ακολούθησαν συζητήσεις με συντονιστή των Παναγιώτη Καρώνη που προλόγιζε τις ταινίες, για την κοινωνική, πολιτική, φιλοσοφική θεματική των ταινιών του Εγκογιάν θίγοντας θέματα όπως ο άνθρωπος και η σχέση του με την τεχνολογία και τα media, η αλήθεια, το ψέμα, η αγάπη, το δίκαιο, η έλλειψη επικοινωνίας και προσαρμογής στην πραγματικότητα, η αποξένωση, η ηθική της τρομοκρατίας και τόσα άλλα θέματα που αποτελούν τις εμμονές του κινηματογραφικού σύμπαντος τουΕγκογιάν. Ακόμα και στα διαλείμματα το ενδιαφέρον για συζήτηση, ανταλλαγή σκέψεων αλλά και πληροφοριών παρέμενε αμείωτο μέσα στα πηγαδάκια και στις φιλικές παρέες. Με αφορμή το ΑΡΑΡΑΤ (Ararat) έγινε συζήτηση για τη γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 από τους Νεότουρκους· που είναι και η αφετηρία τούτης της έξοχης ταινίας. Γενοκτονία που μέχρι και σήμερα το Τουρκικό κράτος αρνείται. Ακόμα και η προβολή της ταινίας απαγορεύτηκε στο γειτονικό κράτος. Τονίστηκε ότι στόχος του Εγκογιάν δεν ήταν ένα μνημειακό αρχαιολατρικό είδος θεώρησης του οδυνηρού παρελθόντος, αλλά ένα είδος σημερινής κριτικής ματιάς πάνω στους ανθρώπους που ζουν με τα θρύμματα τούτης της μνήμης. Στο ADORETION σε αυτή την υπέροχη ταινία του Εγκογιάν, συζητήσαμε για τα μίντια και την επίδρασή τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Αναπτύχθηκε μεγάλη κουβέντα γύρω από το ίντερνετ την ηθική της τρομοκρατίας αλλά και τις θρησκευτικές ετικέτες που οι άνθρωποι μπορεί να κουβαλάνε, και να δρουν βάση αυτών. Γενική ήταν η αποδοχή ότι εν τέλει το ίντερνετ, είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε ν’ αρχίσουμε ένα ταξίδι, σε καμιά όμως περίπτωση δε μπορούμε μ’ αυτό να το τερματίσουμε. Αν κανείς θέλει να κάνει ή να γίνει κάτι πρέπει να το κάνει στον αληθινό κόσμο, μέσα από τη σχέση του με ανθρώπους. Και τέλος το Διαδίκτυο, δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να αντικαταστήσει τη μνήμη. Στο EXOTICA, η κουβέντα επικεντρώθηκε στο φιλμικό σύμπαν του Εγκογιάν, που εδώ βρίσκει εδώ το απόγειό του. Οι μοναχικοί χαρακτήρες της ταινίας που τα βράδια αναζητούν παρέα και διασκέδαση στο μυθικό χώρο τούτου του κέντρου, κινούνται μέσα από μια σειρά τελετουργικών και πρακτικών που ορίζουν τη μοναξιά και την αίσθηση απόγνωσης, που τους διακατέχει. Εντύπωση έκανε το γεγονός της σταδιακής αποκάλυψης, –σαν ένα στριπτίζ– της συναισθηματικά φορτισμένης ιστορίας του πρωταγωνιστή. Επισημάνθηκε ότι σαν άλλος Φρόιντ, ο Εγκογιάν, έρχεται και εισβάλει στα άδυτα του μυαλού, ανασύρει από εκεί κρυμμένες επιθυμίες, αλήθειες και μυστικά που εγκλωβισμένα τριγυρνούν στον εκεί λαβύρινθο, θέτοντας επί τάπητος ζητήματα ταμπού. Τέλος στο ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ (The sweet hereafter), που είχε να κάνει με μια πολλή δυνατή πράξη, αφού αναφέρεται στο τραγικό γεγονός -αν και μυθοπλασία-, όταν το σχολικό λεωφορείο εκτρεπόμενο της πορείας του, ρίχνει και πνίγει είκοσι παιδιά στο βυθό μιας παγωμένης λίμνης. Μιλήσαμε για τη μοίρα, το πεπρωμένο, τη ζωή δηλαδή, που εδώ προκειμένου να συνεχίσει, αποδέχεται το φανταστικό και το παραμυθένιο. Υπεισέρχεται δηλαδή σε μια άλλη γλυκιά διάσταση (thesweet hereafter), στον αντίποδα της σκληρής, μουντής και σιωπηρής πραγματικότητας που κυριαρχεί στη μνήμη, και παλεύει αδιάκοπα με μαγικές στιγμές από ένα σχεδόν μακρινό, ευτυχισμένο παρελθόν. Η κουβέντα επικεντρώθηκε και στην υπέροχη ερμηνεία του Ίαν Χολμ (Ian Holm) στο ρόλο του δικηγόρου που καταφτάνει εφορμούμενος από προσωπικούς λόγους, για να στρέψει τους χαροκαμένους γονείς εναντίον των όποιων υπεύθυνων του ατυχήματος, και τελικά να δει τις προσπάθειές του να ναυαγούν αφού αιτία δεν υπάρχει… Δεν έλειψαν βέβαια και οι αναφορές για τις υπέροχες υποβλητικές μουσικές του Καναδού συνθέτηΜάικλ Ντάνα (Mychael Danna) που είναι φίλος και μόνιμος συνεργάτης του Ατόμ Εγκογιάν, αφού έχει συνθέσει μουσική για όλες τις μέχρι τώρα ταινίες του. Αλλά και η σπουδαία φωτογραφία του Πωλ Σαρόσι(Paul Sarossy) άλλου σταθερού συνεργάτη του. Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Παναγιώτης Καρώνης 6977.378920 Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 4 Φεβρουαρίου 2012 Τελευταία μέρα του αφιερώματος της Κοινο_Τοπίας στον Ατόμ Εγκογιάν με τις ταινίες EXOTICA και ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε μια ευρύτερη συζήτηση με θέμα τον άνθρωπο, τη σχέση του με την τεχνολογία, τα media, την αλήθεια, το ψέμα, την αγάπη, το δίκαιο, την έλλειψη επικοινωνίας και προσαρμογής στην πραγματικότητα, την αποξένωση, και τόσα άλλα θέματα που αποτελούν τις εμμονές του κινηματογραφικού σύμπαντος –και όχι μόνο– του Ατόμ Εγκογιάν (Atom Egoyan) παρουσιάζει ένα τριήμερο αφιέρωμα στο σκηνοθέτη. Οι προβολές θα γίνουν στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση του αφιερώματος και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ. Κυριακόπουλος. Κυριακή 5 Φεβρουαρίου EXOTICA στις 17.30 ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Ατόμ Εγκογιάν, ΧΩΡΑ: Καναδάς 1994, ΔΙΑΡΚΕΙΑ:103΄ ΜΟΝΤΑΖ: Susan Shipton, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Paul Sarossy, ΜΟΥΣΙΚΗ: Mychael Danna ΠΑΙΖΟΥΝ: Bruce Greenwood, David Hemblen, Mia Kirshner, Arsinée Khanjian, Calvin Green, Elias Koteas, Peter Krantz, Don McKellar, Sarah Polley, Victor Garber, Damon D’Oliveira, Jack Blum, Billy Merasty, Ken McDougall. ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΣΕΙΣ: Οκτώ Genies, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και καλύτερης σκηνοθεσίας. Το φιλμικό σύμπαν του Αρμενο-Καναδού σκηνοθέτη Ατόμ Εγκογιάν βρίσκει εδώ το απόγειό του. Οι χαρακτήρες της ταινίας είναι μοναχικοί άνθρωποι που τα βράδια αναζητούν παρέα και διασκέδαση στην Εξότικα ένα ατμοσφαιρικό νυχτερινό κέντρο της πόλης τους, εκεί που εργάζονται μεταξύ άλλων ο DJ Eric (Elias Koteas) η Χριστίνα (Mia Kirshner) και η ιδιοκτήτρια Ζωή (Arsinée Khanjian). Η δράση της ταινίας δηλαδή τοποθετείται σε ένα σοφτ πορνομάγαζο. Ο καθένας τους έχει την ιστορία του καλά κρυμμένη ή φανερωμένη έως το σημείο που αυτός επιθυμεί. Η ιστορία θα μας αποκαλυφθεί αργά, αφού ο σπουδαίος Εγκογιάν με συνεχόμενα φλας μπακ φέρνει στο φως το δράμα του κεντρικού ήρωα Francis, ενός εφοριακού -πείτε τον φοροελεγκτή αν προτιμάται- χτίζοντας έτσι καρέ-καρέ την ταινία του. Η απομόνωση, η μοναξιά και η αποξένωση, οι σεξουαλικές φαντασιώσεις και τα όριαπου το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να φτάσει, η ερωτική ζήλεια και ο αδυσώπητος, αδιάκοπος ερωτικός ανταγωνισμός, το απαγορευμένο, οι ανομολόγητοι πόθοι, η ελευθεριάζουσα συμπεριφορά αλλά και η εγκράτεια, η έλλειψη επικοινωνίας, η εμμονή, η προσαρμοστικότητα είναι μερικά από τα πολλά θέματα που ο ευφυής δημιουργός τούτου του φιλμ εξετάζει στα 103 λεπτά του. Σαν άλλος Φρόιντ έρχεται και εισβάλει στα άδυτα του μυαλού, ανασύρει από εκεί κρυμμένες επιθυμίες, αλήθειες και μυστικά που εγκλωβισμένα τριγυρνούν στον εκεί λαβύρινθό του, θέτοντας επί τάπητος ζητήματα ταμπού. Το λυτρωτικό φινάλε μέσα από μια άλλη διάσταση που μας δίνει ο Εγκογιάν τοποθετώντας και το τελευταίο κομμάτι του παζλ ανοίγει το παράθυρο για πλήρη θέαση της ταινίας. Κυριακή 5 Φεβρουαρίου ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ (The sweet hereafter) στις 20.00 ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Ατόμ Εγκογιάν, ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ: Κοινωνική, δραματική, ΧΩΡΑ:Καναδάς 1997, ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 112’, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Paul Sarossy C.S.C. ΜΟΥΣΙΚΗ:Μάικλ Ντάνα (Mychael Danna), ΣΕΝΑΡΙΟ: Ατόμ Εγκογιάν, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Μπανκς Ράσελ, ΠΑΙΖΟΥΝ: Ίαν Χολμ (Ian Holm), Σάρα Πόλεϊ (Sarah Polley), Μπρους Γκρήνγουντ, Γκαμπριέλ Ρος (Gabrielle Rose), Αρσινέ Κανζιάν (Arsinée Khanjian) κ.α. ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΣΕΙΣ: Μεγάλο Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Καννών, Υποψηφιότητα για Όσκαρ σκηνοθεσίας και διασκευασμένου σεναρίου. Στην ταινία που μας απασχολεί στο παρόν κείμενο υπάρχει μια πολλή δυνατή πράξη. Στη μικρή παγωμένη κοινωνία της πόλης Σαμ Ντεντ ένα πρωινό σαν όλα τ’ άλλα, το σχολικό λεωφορείο εκτρεπόμενο της πορείας του, ρίχνει και πνίγει είκοσι παιδιά στο βυθό μιας παγωμένης λίμνης. Τα αίτια του δυστυχήματος δεν εντοπίζονται στον παγωμένο δρόμο, μια και η παρουσία χιονιού και πάγου είναι καθημερινό φαινόμενο (η φυσική κατάσταση αν θέλετε του δρόμου είναι αυτή, μόνιμα παγωμένος) και φυσικά από τα αίτια αποκλείεται και ο οδηγός που έχει πείρα ετών οδήγησης σε τέτοιους δρόμους (σωστή η επιλογή του νότιου παγωμένου Καναδά για τα γυρίσματα). Οι επιζήσαντες του ατυχήματος (δύο ενήλικες γυναίκες η οδηγός και η νεαρή συνοδός των παιδιών) έχουν τη δική τους η καθεμιά ερμηνεία για τα συμβάντα. Η μία με μεταφυσικές ανησυχίες αφού δε μπορεί να βρει λογικά αίτια, μένει κολλημένη στην άποψη περί μοίρας, πεπρωμένου δηλαδή, ενώ η νεαρή συνοδός (που το ατύχημα την αφήνει για πάντα ανάπηρη), θα αρνηθεί να ρίξει την ευθύνη σε οποιονδήποτε για την τραγωδία, αρνούμενη να κάνει το χατίρι του δικηγόρου που καταφθάνει οικιοθελώς στη μικρή πόλη έχοντας χρήσει τον εαυτό του κυνηγό της αλήθειας, για χάρη της νεκρής από χρήση ναρκωτικών ουσιών κόρης του. Και για να επανέλθουμε στον αρχικό συλλογισμό του Βιτγκενστάιν, αλήθεια εν προκειμένω είναι αυτό που θα έλεγε αν πειθόταν και μιλούσε η ανάπηρη συνοδός, που βιώνει ένα δύσκολο παρόν και νοιώθει το αβέβαιο μέλλον της μοίρα της, και τίποτα δε μας τη διασφαλίζει, αφού κάλλιστα θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει τη συμβουλή του δικηγόρου που στην ουσία της ζητά να ψευδομαρτυρήσει. Το πεπρωμένο, η μοίρα, η ζωή δηλαδή, αποδέχεται το φανταστικό και το παραμυθένιο. Υπεισέρχεται δηλαδή σε μια άλλη γλυκιά διάσταση (the sweet hereafter), στον αντίποδα της σκληρής μουντής και σιωπηρής πραγματικότητας που κυριαρχεί στη μνήμη, και παλεύει αδιάκοπα με μαγικές στιγμές από ένα σχεδόν μακρινό, ευτυχισμένο παρελθόν. Ο Καναδο-αρμένιος Ατόμ Εγκογιάν με συνεχή πισωγυρίσματα στο χρόνο, την υπέροχη υποβλητική μουσική του Μάικλ Ντάνα που διαχέεται σαν ομίχλη, και τη σπουδαία φωτογραφία του Πωλ Σαρόσι, συνθέτει εικόνες και διαλόγους στα εκπληκτικής ομορφιάς παγωμένα τοπία του Καναδά, και μας τις προσφέρει, σ’ αυτή την ονειρική ταινία που μπορεί να είναι και αρχαία ελληνική τραγωδία, για την αναζήτηση της μοίρας όχι εκεί που υπάρχει μόνο λόγος, ακόμα και αν είναι θεϊκός. Του Π. Καρώνη από το site της Κοινο_Τοπίας www.koinotopia.gr Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr Δελτίο Τύπου 3 Φεβρουαρίου 2012 Σάββατο 2η μέρα του τριήμερου αφιερώματος της Κοινο_Τοπίας στον Ατόμ Εγκογιάν με προβολή της ταινίας ADORATION Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε μια ευρύτερη συζήτηση με θέμα τον άνθρωπο, τη σχέση του με την τεχνολογία, τα media, την αλήθεια, το ψέμα, την αγάπη, το δίκαιο, την έλλειψη επικοινωνίας και προσαρμογής στην πραγματικότητα, την αποξένωση, και τόσα άλλα θέματα που αποτελούν τις εμμονές του κινηματογραφικού σύμπαντος –και όχι μόνο– του Ατόμ Εγκογιάν (Atom Egoyan) παρουσιάζει ένα τριήμερο αφιέρωμα στο σκηνοθέτη. Οι προβολές θα γίνουν στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση του αφιερώματος και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ. Κυριακόπουλος. Σάββατο 4 Φεβρουαρίου ADORETION στις 20.00 ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ατόμ Εγκογιάν, ΧΩΡΑ: Καναδάς 2008 ΔΙΑΡΚΕΙΑ:100΄ ΜΟΝΤΑΖ: Susan Shipton, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Paul Sarossy ΜΟΥΣΙΚΗ: Mychael Danna ΠΑΙΖΟΥΝ: Αρσινέ Χαντζιάν (Arsinée Khanjia), Ντέβον Μπόστικ (Devon Bostick), Σκοτ Σπίντμαν (Scott Speedman), Rachel Blanchard, Louca Tassone, Kenneth Welsh, Yuval Daniel, Jeremy Wright, κ.α. Πολλοί ισχυρίζονται πως το διαδίκτυο παρέχει έναν καταπληκτικό τόπο γνώσεων, συλλογή πληροφοριών, γνωριμιών ανθρώπων που τους χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις και τέλος πάντων ένα μέσο που ο άνθρωπος μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός του, αλλάζοντας προς το καλύτερο τη ζωή του. Καμιά αντίρρηση. Πάμε όμως να δούμε το νέο αυτό μέσο όπως ακριβώς είναι. Θα αρχίσουμε με τη διαπίστωση ότι κάθε νέα τεχνολογία έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της και όλα κρίνονται από το πως τη χρησιμοποιούμε. Αρχικά πρέπει να τονιστεί η ανωνυμία του διαδικτύου, η κατάσταση δηλαδή κατά την οποία ο πάσα εις μπορεί να αναρτήσει ένα άρθρο μια πληροφορία, μια είδηση και να ισχυριστεί το οτιδήποτε. Χωρίς βιβλιογραφία διασταύρωση δηλαδή των στοιχείων με γραπτές πηγές, δεν είναι δυνατόν να συγκρίνεις να ελέγξεις και να τεκμηριώσεις το γραφόμενα αυτού του μέσου. Επιπλέον η ανωνυμία βοηθάει στην απρόσωπη επικοινωνία και επαφή φοβισμένων ανθρώπων. Αυτό έχει σα συνέπεια, οι τυχόν σχέσεις που θα αναπτυχθούν μέσω διαδικτύου να είναι σχέσεις αυτοαποκλεισμού και εγκλωβισμού στο χώρο της φαντασίωσης, να είναι εντελώς επιφανειακές να μη βασίζονται σε καμιά ανθρώπινη σχέση και επαφή και δεν κοστίζει σε τίποτα μια απότομη διακοπή τους. Και η επαφή των ανθρώπων που είναι; Εννοώ την καθημερινή επαφή, το άγγιγμα, το κοίταγμα στα μάτια, το χάδι, το να βλέπεις και να οσφραίνεσαι τον άλλο. Μήπως τελικά το διαδίκτυο αποξενώνει τους ανθρώπους χωρίς να επιτυγχάνει να τους φέρει πιο κοντά; Εξάλλου ένα άλλο που πρέπει να τονιστεί είναι η τυποποιημένη και κωδικοποιημένη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι –κυρίως νέοι- στις μεταξύ τους επαφές στο χώρο του διαδυκτίου. Στην υπέροχη ταινία Adoration η οποία είναι η αφορμή για να γραφτεί το παρόν σημείωμα και να ξετυλιχτούν οι παραπάνω σκέψεις, ο Ατόμ Εγκογιάν μας αναπτύσσει την ιστορία ενός αγοριού που είναι μαθητής λυκείου και που ακολουθώντας την πρόταση της δασκάλας του στο μάθημα των γαλλικών για γραπτή εργασία με θέμα έναν τρομοκράτη, εφευρίσκει μια ιστορία όπου για τρομοκράτη-πρωταγωνιστή βάζει τον νεκρό σε αυτοκινητιστικό ατύχημα πατέρα του. Εν συνεχεία χρησιμοποιεί το διαδίκτυο και τους επισκέπτες του για το πόνημά του επιφέροντας σειρά ανατροπών. Η σεναριακή πλοκή, είναι στην ουσία η αφορμή για τον Εγκογιάν, που εκπληκτικά συνδέει την ιστορία με την αναγκαιότητα της μνήμης που τόσο έχουμε ανάγκη, ειδικά σήμερα, στην ψηφιακή εποχή μας. Επιπλέον κοιτάζει την πολιτιστική κληρονομιά την ηθική της τρομοκρατίας και τους ανθρώπους χωρίς θρησκευτικές ετικέτες. Ο Εγκογιάν, με αυτή την υπέροχη ταινία του έρχεται να μας θυμίσει πως τα μίντια διαμορφώνουν γνώμη και πως η επίδρασή τους με τις αλήθειες και τα ψέματα αλλά και με τη φαντασία τους έχουν παρασύρει τον άνθρωπο σε μια δίνη. Και εν τέλει το ιντερνέτ, το διαδίκτυο ή πείτε το όπως θέλετε, δε μπορεί σε καμιά περίπτωση να αντικαταστήσει τη μνήμη. Του Π. Καρώνη από το site της Κοινο_Τοπίας www.koinotopia.gr Πληροφορίες για δημοσιογράφους: 2615.002009 Ανδρέας Σπηλιώτης |
