Κοινο_Τοπία

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

Δελτίο Τύπου

29 Νοεμβρίου 2012

Το Ημερολόγιο Ταινιών της Κοινο_Τοπίας την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου παρουσιάζει την ταινία του Jean-Marc ValleeC.R.A.Z.Y.

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου στις 20:00 την ταινία του Ζαν-Μαρκ Βαλέ (Jean-Marc Vallee)C.R.A.Z.Y.

Σκοπός των προβολών είναι -πέρα από το να δούμε ή να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης- η συζήτηση και ο προβληματισμός που ξεκινούν από τη θεματική μιας ταινίας. Θεματική που με συναρπαστικό τρόπο θέτει το εύρημα όλης της προβληματικής της με την εντελώς βέβαια προσωπική αισθητική του δημιουργού της, αλλά και η ανάγκη για συνάντηση των ανθρώπων.

Η προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ.Κυριακόπουλος. Ώρα προσέλευσης 7.45μμ. Έναρξη προβολής 8.00μμ.

C.R.A.Z.Y.

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Ζαν-Μαρκ Βαλέ (Jean-Marc Vallee), ΧΩΡΑ: Καναδάς 2005, ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 127΄ΣΕΝΑΡΙΟ: Francois Boulay, Jean-Marc ValleeΜΟΝΤΑΖ: Paul Jutras, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Pierre Mignot ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: GinetteMagny

ΠΑΙΖΟΥΝ: Michel Côté, Marc-Andre Grondin, Danielle Proulx, Émile Vallée, Pierre-Luc Brillant, Maxime Tremblay, Alex Gravel, Natasha Thompson,Johanne Lebrun, Mariloup Wolfe, Francis Ducharme, Hélène Grégoire, Michel Laperrière, Jean-Louis Roux, Mohamed Majd κ.α.

Ως ηθική μπορεί να χαρακτηριστεί εκείνος ο κλάδος της φιλοσοφίας που θα λέγαμε απλοϊκά, ότι ασχολείται με το ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι ορθές, δηλαδή αποδεκτές και ποιες το αντίθετο. Τα άλλα τρία τμήματα της φιλοσοφίας είναι η Γνωσιολογία, η Μεταφυσική και τελευταία και καταϊδρωμένη η Αισθητική. Η Ηθική λοιπόν θέτει ως κεντρικό της θέμα τα κριτήρια ορθότητας ή όχι των πράξεών μας και γενικά τις αρχές που πρέπει να διέπουν τον τρόπο ζωής μας.

Έως τώρα ο άνθρωπος έχει βαδίσει με δίπολα: Άσπρο-μαύρο, άντρας-γυναίκα, μέρα-νύχτα, καλό-κακό κλπ. Αυτό το τελευταίο είναι που θα μας απασχολήσει και στο παρόν κείμενο που σε καμιά περίπτωση δεν είναι κριτική της ταινίας, αλλά σκέψεις και ερωτήματα που ξεκινούν από την προβληματική της. Μια προβληματική που πολύ εύστοχα τίθεται από το δημιουργό της, που αν μη τι άλλο καταφέρνει να μας παρακινήσει να συνδιαλλαχτούμε μαζί του και όταν ένας δημιουργός έχει καταφέρει κάτι τέτοιο, το να ψάχνεις με το μικροσκόπιο ανά χείρας για ψεγάδια και ατέλειες είναι παντελώς περιττό.

Το καλό και το κακό και τα μεταξύ τους όρια λοιπόν είναι το δίπολο που θα απασχολήσει το σκηνοθέτη μας και εμάς στη συνέχεια. Το καλό εκπροσωπείται από την ίδια την ομάδα με όλες της εκφάνσεις της, γιορτές, εκκλησιασμούς κλπ. το κακό θα εκπροσωπηθεί από το μικρό Ζαν και τη σεξουαλική συμπεριφορά του, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι αποδεκτή από την ομάδα, ούτε και πρόκειται να γίνει. Αλλά το κακό εκπροσωπείται και από κάτι άλλο, την εξάρτηση του μεγάλου γιου από ναρκωτικές ουσίες.

Προσέξτε όμως πόσο ανεκτική είναι η ομάδα σε αυτό το πρόβλημα, πρόβλημα σοβαρότατο που θα επιφέρει θλίψη, πόνο και οδυρμό στην ομάδα, αφού ο νεαρός θα οδηγηθεί στο θάνατο. Παρ’ όλα αυτά δε θα δούμε ποτέ τον πατέρα να κάνει κήρυγμα στον μεγάλο του γιο, αντιθέτως θα υπερβάλει ασχολούμενος με την ιδιαιτερότητα του Ζαν που θα λέγαμε του έχει γίνει ο εφιάλτης της ζωής του.

Ουσιαστικά η ταινία θέτει ένα σοβαρό, αιώνιο, και άκρως επίκαιρο ερώτημα: Πόσο έτοιμοι είμαστε να δεχτούνε ένα διαφορετικό από εμάς άνθρωπο; Εν προκειμένω, έναν ομοφυλόφιλο, όχι γενικά έναν ομοφυλόφιλο, αλλά, συγκεκριμένα, τον αδελφό μας, το φίλο μας, το θείο μας, το γείτονά μας, το συμφοιτητή μας, εν τέλει το ίδιο μας το παιδί. Εδώ η ηθική για να επιτύχει το σκοπό της, μιας και ο Ζαν έχει ξεκαθαρίσει τα πράγματα με τη θρησκεία, θα συνδεθεί με το συμφέρον του ανθρώπου, με τις ανάγκες της φύσης -βλέπε πως ο πατέρας κατακεραυνώνει τον έφηβο Ζαν λέγοντάς του ότι ποτέ δε θα νοιώσει το αίσθημα της πατρότητας-, θα συνδεθεί με το συμφέρον της ομάδας και το συμφέρον αυτής της μικρής ομάδας, που ακούει στο όνομα οικογένεια Beaulieu, είναι να μη στιγματιστεί έχοντας ως μέλος έναν ομοφυλόφιλο. Το φρικτό είναι ότι θα συνδεθεί και με την ευτυχία, αφού, δεν πιστεύουν πως ένας άνθρωπος με αυτό τον τρόπο ζωής μπορεί να είναι ευτυχισμένος, σκέψη με την οποία έχουν διαποτίσει και το μυαλό του μικρού Ζαν που προσεύχεται συνέχεια και παρακαλεί το Θεό να τον κάνει σαν τους άλλους «Χριστέ μου όχι αυτό» τον ακούμε να λέει χαρακτηριστικά. Καθόλου τυχαίο που ο Ζαν θα καταπιέσει τον εαυτό του προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του «άντρα», ρόλο που όλοι εναγωνίως περιμένουν απ’ αυτόν.

Ο σκηνοθέτης αργά και σταθερά μας παρουσιάζει την οδυνηρή πορεία του Ζαν προς την αυτογνωσία, προς την ανακάλυψη και κατανόηση του εαυτού του, θα λέγαμε καλύτερα.

Συνεπικουρούμενος από την εξαιρετική μουσική επένδυση τραγουδιών της εποχής όπως: το Crazy της Patsy Cline ή το Space Oddity του David Bowie, τραγούδια που θα ζηλέψουν οι νεότεροι και θα νοσταλγήσουν οι παλιότεροι, καταφέρνει να μας εντάξει στο κλίμα της εποχής σε μια ξεχωριστή ταινία που θέτει επί τάπητος τη διαφορετικότητα και την μη ετοιμότητα μιας σεμνότυφης κοινωνίας να τη αποδεχτεί.

Ο Ζαν Κοκτώ στο Λευκό βιβλίο αναφέρει «… Όμως εγώ δε δέχομαι να με ανέχονται. Δε δέχομαι να μου κάνουν χάρη. Τραυματίζει την αγάπη μου για τον Έρωτα και την Ελευθερία», και ο μικρός Ζαν που πλέον έχει ενηλικιωθεί περνώντας μέσα από συμπληγάδες, έχει κατανοήσει απόλυτα τούτα τα λόγια.

Παναγιώτης Καρώνης, από το site της Κοινο_Τοπίας

Share