Δ.Τ. Το Ημερολόγιο Ταινιών της Κοινο_Τοπίας παρουσιάζει την ταινία Φαρινέλι του Ζεράρ Κορμπιό

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

Δελτίο Τύπου

 

10 Δεκεμβρίου 2013

 

Το “Ημερολόγιο Ταινιών” της Κοινο_Τοπίας παρουσιάζει

την ταινία Φαρινέλι του Ζεράρ Κορμπιό

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr σε συνέχεια του κύκλου προβολών της με τίτλο «Ημερολόγιο ταινιών» προβάλλει την Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου την ταινία Φαρινέλι (FARINELLI Il Castrato) του Ζεράρ Κορμπιό (Gérard Corbiau). Θα πραγματοποιηθούν δύο προβολές στις 17:30 και στις 20:00.

Σκοπός των προβολών είναι -πέρα από το να δούμε ή να ξαναθυμηθούμε διαμάντια της έβδομης τέχνης- η συζήτηση και ο προβληματισμός που ξεκινούν από τη θεματική μιας ταινίας. Θεματική που με συναρπαστικό τρόπο θέτει το εύρημα όλης της προβληματικής της με την εντελώς βέβαια προσωπική αισθητική του δημιουργού της, αλλά και η ανάγκη για συνάντηση των ανθρώπων. Μετά την προβολή της ταινίας για όσους το επιθυμούν, ακολουθεί συζήτηση πάνω στη θεματική της.

Η προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ. Τη διοργάνωση προβολής και τη συζήτηση με το κοινόσυντονίζουν οι Π. Καρώνης και Κ. Κυριακόπουλος. Πρώτη προβολή 17:30 και δεύτερη 20:00.

Ημερολόγιο Ταινιών: Δ Ε Κ Ε Μ Β Ρ Ι Ο Σ

ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ: Ζεράρ Κορμπιό (Gérard Corbiau)

ΧΩΡΑ: Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, 1994 ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 106΄

ΣΕΝΑΡΙΟ: Marcel Beaulieu, Andrée Corbiau, Gérard Corbiau

ΜΟΥΣΙΚΗ: Riccardo Broschi, Johann Adolf Hasse, Giovanni Battista Pergolesi, Nicola Antonio Porpora, Georg Friedrich Handel.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Walther van den Ende ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Olga Berluti, Anne De Laugardiere ΜΟΝΤΑΖ: Joelle Hache

ΠΑΙΖΟΥΝ: Stefano Dionisi, Enrico Lo Verso, Elsa Zylberstein, Jeroen Krabbé, Caroline Cellier, Omero Antonutti, Marianne Basler, Pier Paolo Capponi, Graham Valentine, Jacques Boudet, Delphine Zentout, Richard Reeves, Jonathan Fox, Jo Betzing κ. α.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ και ΒΡΑΒΕΙΑ: Υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας 1994, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας 1994, Βραβείο Σεζάρ για τα κοστούμια 1994

Βραβείο Σεζάρ για τον ήχο 1994

Ο Παναγιώτης Καρώνης, στο site της ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑΣ γράφει σχετικά:«Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε για της ζωή των καστράτι, ένα πυκνό πέπλο μυστηρίου φαίνεται να καλύπτει τη ζωή τους. Οι τραυματισμένοι, ακρωτηριασμένοι σωματικά και ψυχικά αυτοί άνθρωποι, δεν είχαν καμιά επιθυμία ν’ αποκαλύψουν τα συναισθήματά τους, τις σκέψεις τους, τα προβλήματά τους, έτσι απέφυγαν να αφήσουν κάποια προσωπική μαρτυρία. Το φαινόμενο των καστράτι το συναντάμε στην Ιταλία κατά τον 18 αιώνα, με κέντρο τη Νάπολη όπου οι Βουρβόνοι την είχαν καταστήσει μητρόπολη της όπερας. Με τις ευλογίες της καθολικής εκκλησίας εκατοντάδες παιδιά υπέστησαν ακρωτηριασμό των γεννητικών τους αδένων με σκοπό να κρατήσουν την παιδική τους φωνή για να τραγουδούν κυρίως εκκλησιαστική μουσική. Τούτη η θυσία της σωματικής ακεραιότητας των παιδιών στο βωμό του Bel Canto γίνονταν συνήθως με τη σύμφωνη γνώμη των γονιών τους, αφού οι εκκλησιαστικοί κύκλοι τους έταζαν ένα λαμπρό μέλλον γι’ αυτά. Η μοίρα των ανθρώπων αυτών, των καστράτι (Il Castrato), όπως μπορεί να φανταστεί κανείς δεν ήταν στρωμένη με ρόδα. Ελάχιστοι από αυτούς κατάφερναν να κάνουν καριέρα στο λυρικό θέατρο, οι περισσότεροι κατέληγαν υπηρέτες στις αυλές των ευγενών ακόμα και σε οίκους ανοχής. Ο κόσμος ποτέ δεν έπαψε να τους αντιμετωπίζει σαν λειψούς ανθρώπους και αυτοί το μόνο που είχαν να αντιπαραθέσουν ήταν η φωνή τους. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση η αποδοκιμασία των ευνούχων αοιδών μεγάλωσε αφού οι άνθρωποι αυτοί συμβόλιζαν -αν και άδικα- λόγω της σωματικής τους ανωμαλίας μια παλιά διεφθαρμένη, αργόσχολη, άσεμνη τάξη με εξεζητημένα ήθη. Ένα παλιό σύστημα που έπρεπε να αλλάξει. Τούτοι οι άνθρωποι εν αγνοία τους -όλα είχαν γίνει εν αγνοία τους- ταυτίστηκαν με την παρηκμασμένη αριστοκρατία και ήταν πολύ νωρίς για να μιλήσει κανείς για ελευθερίες στη διαφοροποίηση του φύλου και σεξουαλικές ελευθερίες. Μια ανοιχτή αντίληψη της ζωής είναι πολύ μακριά ακόμα και η λέξη Unisex θα αργήσει να μπει στο λεξιλόγιο των ανθρώπων.

Ο διασημότερος καστράτι, ο Carlo Broschi, γεννήθηκε το 1705 στα περίχωρα της Νάπολης. Είχε την τύχη να έχει δάσκαλο το συνθέτη Nicola Antonio Porpora που ήταν δάσκαλος των καστράτι. Εμφανίστηκε στη σκηνή της όπερας στην ηλικία των 15 ετών. Μαρτυρίες της εποχής αναφέρουν ότι η έκταση της φωνής του έφτανε τιςτρεισήμισι οκτάβες, μιλούν επίσης για την καθαρότητά της και τον έλεγχο της αναπνοής του. Σίγουρα πρόκειται για έναν σπουδαίο και επιδέξιο ερμηνευτή. Λόγος επίσης γίνεται για την ομορφιά του. Ο Broschi που έκανε καριέρα με το ψευδώνυμο Farinelli ήταν γνωστός σε όλη την Ευρώπη. Τραγούδησε στα μεγαλύτερα θέατρα της εποχής. Στο Λονδίνο βρέθηκε ανάμεσα στη διαμάχη της Covent Garden Opera House που αντιπροσωπευόταν από τον Georg Friedrich Handel και στο θέατρο των ευγενών, το Nobles Theatre. Στην ηλικία όμως των 32, ο Broschi, αποφάσισε να αποσυρθεί και να παραμείνει στην αυλή του βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππου τραγουδώντας αποκλειστικά γι’ αυτόν. Από το 1737 μέχρι το 1759 συνέχισε στην υπηρεσία βασιλιάδων. Στη συνέχεια επέστρεψε στην Ιταλία, και εγκαταστάθηκε στη Μπολόνια μέχρι το τέλος της ζωής του, το 1782.

Η ταινία αφηγείται μια μυθιστορηματική ζωή τούτου του μεγάλου ερμηνευτή της όπερας. Ο Αντρέ Κορμπιό, μετά από χρόνια ερευνών εντοπίζει και μας παρουσιάζει τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του Farinelli. Σε καμιά περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια βιογραφία, αλλά με ένα πορτρέτο του Φαρινέλι και κατ’ επέκταση των καστράτι. Η ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μουσική τοιχογραφία της εποχής εκείνης. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα ήταν εκείνο της φωνής μια και δεν υπάρχει ηχογράφηση των καστράτι. Το πρόβλημα αυτό λύθηκε με την πρόσμιξη -μέσω κομπιούτερ- δύο φωνών: του Derek Lee Ragin (contratenor) και της Ewa Mallas- Godlewska (soprano). Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι σπουδαίο, όπως σπουδαία είναι και η ηχητική επένδυση της ταινίας με άριες και εισαγωγές από όπερες της εποχής. Το εξαιρετικό soundtrack της ταινίας συγκεντρώνει μουσικές των Riccardo Broschi, Johann Adolf Hasse, Giovanni Battista Pergolesi, Nicola Antonio Porpora και φυσικά Georg Friedrich Handel, μουσικοί με όργανα εποχής αποδίδουν το κλίμα αλλά και σφραγίζουν το σπουδαίο του εγχειρήματος. Στο σκηνογραφικό επίπεδο έχουμε μια άκρως γοητευτική μπαρόκ τοιχογραφία, με παραμυθένια ντεκόρ και εξαιρετικά κοστούμια που δίκαια τιμήθηκαν με το βραβείο Σεζάρ το 1994. Πρόκειται για τη γοητευτική ανάπλαση μια εποχής και ενός κόσμου· μουσικού και όχι μόνο».

 

Πληρ. για δημοσιογράφους: Ανδρέας Σπηλιώτης 2615.002009