Κοινο_Τοπία

Αγαπητοί φίλοι

Σας προωθούμε τις απόψεις του υποστηρικτή της Κοινο_Τοπίας και πρώην Αντιπροέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Ελλάδας Γιώργου Κανέλλη, για το θέμα της ΑΜΙΑΝΤΙΤ, μετά τις τελευταίες εξελίξεις που δημοσιοποιήθηκαν. Η Κοινο_Τοπία μαζί με άλλες 2 περιβαλλοντικές οργανώσεις είχαν τοποθετηθεί επί του θέματος πριν 3 χρόνια. Δείτε σχετικό επισυναπτόμενο.

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ

Κάθε άλλο παρά τελειώσαμε με την ΑΜΙΑΝΤΙΤ

του Γιώργου Κανέλλη*

22 Νοεμβρίου 2020

Εκδόθηκε πρόσφατα μια ανακοίνωση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου με τον πανηγυρικό τίτλο «Τέλος με τα επικίνδυνα απόβλητα της “ΑΜΙΑΝΤΙΤ”».

Η ανακοίνωση έχει ένα θριαμβικό τόνο που όμως δε δικαιολογείται από τα γεγονότα, ούτε καν από το περιεχόμενό της.

Αυτό που συμβαίνει είναι η συμφωνία της Αποκεντρωμένης με την Εθνική Τράπεζα, μιας εκ των δύο συνιδιοκτητών του χώρου, για την έναρξη και μόνο μιας επιχείρησης συλλογής και απομάκρυνσης των υπέργειων μόνο αμιαντούχων υλικών που βρίσκονται εκτεθειμένα στο βιομηχανικό οικόπεδο της ΑΜΙΑΝΤΙΤ, στο Δρέπανο, από το οριστικό τέλος της λειτουργίας της ομώνυμης επιχείρησης το 2007. Για την ακρίβεια, όσων έχει αφήσει ο στρατηγός άνεμος και η λεηλασία ετών από ανθρώπους που δε γνώριζαν τους κινδύνους. Τα υπέργεια αυτά υλικά, σύμφωνα με την ανακοίνωση εκτιμώνται σε 2.650 τόνους έναντι συνολικής ποσότητας, λαμβανομένων υπόψη των θαμμένων και των αμιαντούχων χωμάτων της τάξης πλέον των 70.000 τόνων.

ΔΕΝ πρόκειται για ολοκληρωμένη τελική λύση του προβλήματος και από την ανακοίνωση δεν προκύπτει σαφώς με ποιον τρόπο και σε ποιο χρονοδιάγραμμα θα υπάρξει τέτοια λύση.

Ασφαλώς η συμφωνία, παρότι, όπως προείπαμε δε λύνει συνολικά το πρόβλημα, είναι θετική. Πρώτον, διότι πράγματι το συγκριτικά τοξικότερο τμήμα των επικίνδυνων αποβλήτων της ΑΜΙΑΝΤΙΤ είναι τα ορατά και υπέργεια. Η απαλλαγή από αυτά σε χρονοδιάγραμμα 4 μηνών είναι ευπρόσδεκτη εξέλιξη. Δεύτερο, το γεγονός ότι, επιτέλους, μετά από περισσότερα από 10 χρόνια που το πρόβλημα είχε αφεθεί στο έλεος των ανέμων και των λεηλατών, που σκόρπισαν ότι μπορούσε να σκορπιστεί (επομένως και να αναπνευστεί), αναγνωρίζεται επιτέλους εμπράκτως ότι προϋπόθεση κάθε λύσης είναι ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ των υλικών σε κατηγορίες με κριτήριο το βαθμό επικινδυνότητας.

Το σημαντικότερο όμως είναι απλά το γεγονός ότι ανακινείται επιτέλους και πάλι το πρόβλημα. Ώστε, όπως αναγνωρίζει, μετά πολυετή απαράδεκτη καθυστέρηση, ο Συντονιστής της Αποκεντρωμένης ΔΕΠΙΝ κ. Παπαθεοδώρου, σε συνέντευξή του της 15/11 στην «Πελοπόννησο», να γίνει μελέτη χωριστής διαχείρισης των θαμμένων θραυσμάτων και των θεωρούμενων ως μολυσμένων χωμάτων. Όπως αναφέρεται στο σχετικό ρεπορτάζ ο κ. Παπαθεοδώρου δηλώνει ότι «…για τον θαμμένο αμίαντο ορίζεται ότι θα πρέπει να γίνει μια τροποποιητική μελέτη. Ο συντονιστής έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες. Η Εθνική Τράπεζα θα προσκομίσει τη μελέτη για την οποία θα ακολουθήσει διαβούλευση με τους φορείς, ώστε να γίνει αποδεκτή και να εφαρμοστεί. Μας λέει ότι στην κατάσταση που βρίσκεται ο αμίαντος (θαμμένος) δεν είναι επικίνδυνος».

Μια πολύπαθη υπόθεση ευθυνοφοβίας

Πλην όμως αυτά τα έχουμε επανειλημμένα τονίσει, εις μάτην, και επίσημα, με επερωτήσεις μας προς την αιρετή Περιφέρεια και ανεπίσημα, με επιβεβαιωμένες από την ίδια την εμπειρία ανακοινώσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων της Πάτρας.

Τονίσαμε έγκαιρα ότι ΜΟΝΗ ρεαλιστική προοπτική για μια αξιόπιστη και ταχεία διαχείριση των αμιαντούχων αποβλήτων τόσο από τη σκοπιά της δημόσιας υγείας όσο και απ’ αυτή της ανάπτυξης ήταν ο διαχωρισμός των αποβλήτων έτσι ώστε τα υψηλής επικινδυνότητας να οδηγηθούν σε Χώρους Υγειονομικής Ταφής Αποβλήτων και το πολύ μεγαλύτερο τμήμα των θαμμένων ή μολυσμένων χωμάτων να τύχει επιτόπιας διαχείρισης σε τμήμα του οικοπέδου, αποδίδοντας το υπόλοιπο ακίνδυνο για την Υγεία και έτοιμο για νέα αναπτυξιακή αξιοποίηση. Είχαμε τονίσει χαρακτηριστικά, σε όσους (και πολιτικά πρόσωπα) αντιδρούσαν στη μετατροπή μικρού μέρους του όλου οικοπέδου σε χώρο ταφής των συγκεκριμένων αποβλήτων, ότι είναι εφικτό και αναγκαίο «να διαχειριστούμε στον τόπο μας τα απόβλητά μας και μόνον αυτά».

Αν ερμηνεύουμε σωστά τις παραδοχές του κ. Παπαθεοδώρου προς την «Πελοπόννησο» φαίνεται πως, αργήσαμε πολύ μεν, αλλά προς τα εκεί οδηγούμαστε.

Θυμίζουμε ότι μελέτη με βάση το διαχωρισμό που προαναφέραμε είχε υποβληθεί από την Εθνική Τράπεζα το 2011 αλλά η τότε απόφαση της Αποκεντρωμένης ΔΕΠΙΝ με αρ.πρωτ.: 5266/95937/07/11/2011 (ΑΔΑ: 45ΒΧΟΡ1Φ-9ΓΓ για όποιον την αναζητήσει) από τις παρουσιαζόμενες λύσεις της συνολικής μεταφοράς των 70.000 τόνων στο εξωτερικό και της δεύτερης, δηλαδή του διαχωρισμού και της επιτόπιας ταφής του μέγιστου μέρους των θαμμένων αμιαντούχων υλικών επέλεξε την εξόφθαλμα ανεδαφική πρώτη λύση, απορρίπτοντας τη ρεαλιστική δεύτερη, την οποία και πρότεινε η πλευρά της Εθνικής Τραπέζης.

Άντε λοιπόν, σήμερα μετά 9 χαμένα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων όσες ίνες αμιάντου (γιατί μόνο αυτές βλάπτουν) ήταν να αναπνεύσουμε τις αναπνεύσαμε, ο κ. Παπαθεοδώρου θαυμασίως διαπιστώνει ότι «Η Εθνική Τράπεζα θα προσκομίσει τη μελέτη για την οποία θα ακολουθήσει διαβούλευση με τους φορείς, ώστε να γίνει αποδεκτή και να εφαρμοστεί. Μας λέει ότι στην κατάσταση που βρίσκεται ο αμίαντος (θαμμένος) δεν είναι επικίνδυνος».

Δε θα διαφωνήσουμε. Έτσι πρέπει να γίνει. Η νέα μελέτη που είναι βέβαιο ότι θα μας ξαναπεί, όπως και το 2011, ότι 70.000 τόνοι δυνητικά επικίνδυνων χωμάτων δεν είναι ρεαλιστικό να πάνε στη Γερμανία, ούτε περιβαλλοντικά (όποιος βρει μεταφορέα και πάρει εγκρίσεις, ας μου γράψει), ούτε οικονομικά (40 εκατομμύρια το κόστος, όταν συνολικά η αξία του οικοπέδου, καθαρισμένου, δεν ξεπερνάει κλάσμα αυτού του ποσού).

Έχει μεγάλη σημασία για το μέλλον να τονίσουμε το γιατί δεν επελέγη το προφανώς ρεαλιστικό αντί του ανεδαφικού. Η αιτία είναι η νοοτροπία «όχι στην αυλή μου» γνωστή διεθνώς με τα αρχικά ΝΙΜΒΥ. Οι υπεύθυνοι θεσμοί, Αποκεντρωμένη ΔΕΠΙΝ και Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας απέφευγαν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ κάποιο χώρο ΧΥΤΕΑ αμιάντου. Διότι ο φόβος να μεταφερθούν σε αυτόν τέτοια απόβλητα και από άλλες περιοχές έκοβε τα γόνατα και έτρωγε τα σωθικά πολιτικών προσώπων, που δεν έμαθαν να λένε στους ψηφοφόρους προφανείς αλήθειες για το φόβο του εκλογικού κόστους. Επιπλέον, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όταν μετά πενταετή καθυστέρηση εξέδωσε απόφαση, το 2018, για την αίτηση ακύρωσης εις βάρος της απόφασης της Αποκεντρωμένης του 2011, επέλεξε να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα, απορρίπτοντας την αίτηση με τυπικά επιχειρήματα, χωρίς να μπει στην ουσία της απόφασης, ορθοτομώντας την αλήθεια υπέρ της Υγείας και της Ανάπτυξης, ως όφειλε.

Τι να μην (ξανα)κάνουμε

Ποια συμπεράσματα βγαίνουν από την πικρή αυτή μακρόχρονη ιστορία, που, χωρίς αμφιβολία, θα έπρεπε να διδάσκεται ως case study κακοδιοίκησης στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης;

Η περίπτωση της ΑΜΙΑΝΤΙΤ δείχνει τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουμε σε σχέση με τη διαχείριση των επικινδύνων μας αποβλήτων σε εθνικό, περιφερειακό αλλά και στο επίπεδο της Διοικητικής Δικαιοσύνης.

ΔΕΝ πρέπει να αργούμε. Οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται γρήγορα και να εφαρμόζονται αμέσως, πριν τα τοξικά υλικά διασπαρθούν, αλλιώς κοροϊδευόμαστε.

ΔΕΝ πρέπει να υποκύπτουμε στη νοοτροπία «μακριά από την αυλή μου». Πως μπορεί η Γερμανία, με τετραπλάσια πυκνότητα πληθυσμού από μας να έχει χωροθετήσει αξιόπιστες εγκαταστάσεις διαχείρισης επικινδύνων αποβλήτων και ταφής των σχετικών υπολειμμάτων και να βγάζει και λεφτά απ’ αυτές και εμείς, που έχουμε στο έδαφός μας και τα αντίστοιχα εξοφλημένα μεταλλεία, δε μπορούμε;

ΔΕΝ πρέπει να επιτρέπουμε (σε εθνικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο) στον εαυτό μας μισές δουλειές, με δύσκολα θέματα όπως τα επικίνδυνα απόβλητα. Με ποια λογική έχουμε ορίσει μεν τέσσερις θέσεις ΧΥΤΕΑ αποβλήτων αμιάντου αλλά αυτές θα δέχονται μόνο τα απόβλητα που προκάλεσαν οι ίδιες (πχ ΔΕΗ Δυτική Μακεδονία και Μεγαλόπολη), ΟΤΑΝ ολοκληρωθούν οι διαδικασίες αδειοδότησης. Όταν ένας πολίτης ξηλώνει μια στέγη από φύλλα αμιαντοτσιμέντου, ΠΟΥ θα τα πάει; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας ΧΥΤΕΑ αμιάντου ανά Περιφέρεια; Δεν πρέπει κάποιος να τολμήσει επίσημα να εξηγήσει ότι ο αμίαντος μόνο σε ίνες βλάπτει, υγειονομικά θαμμένος ή εγκλωβισμένος σε τσιμέντο είναι ασφαλής;

Αν θέλουμε δημόσια υγεία, αμόλυντο περιβάλλον, βιώσιμη ανάπτυξη πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις νοοτροπίες τύπου «μακριά από την αυλή μου», «άστο για τον επόμενο» ή «εγώ θα βγάλω τα κάστανα από τη φωτιά;».

Ναι, εσύ, θα βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά, στη δική σου θητεία, που πληρώνεσαι από τους φορολογούμενους για να κάνεις ακριβώς αυτό, για να βγάζεις τα κάστανα απ’ τη φωτιά, είτε υπουργός Περιβάλλοντος είσαι, είτε Περιφερειάρχης, είτε Συντονιστής Αποκεντρωμένης Διοίκησης, είτε διοικητικός δικαστής.

*πρώην Αντιπρόεδρος Περ. Συμβουλίου Δ. Ελλάδας

Share

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

6 Νοεμβρίου 2020

Πραγματοποιήθηκαν στην Κοινο_Τοπία η 2^η και 3η εισαγωγική παρουσίαση-συζήτηση για τη διαχείριση αρνητικών συναισθημάτων στη καθημερινότητά μας

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr στα πλαίσια των δραστηριοτήτων της για την Προαγωγή της Υγείας και της Ποιότητας της ζωής διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία τη 2^η και 3^η εκδήλωση-συζήτηση με θέμα: Διαχείριση αρνητικών συναισθημάτων στη καθημερινότητά μας. Η παρουσίαση ‘‘αφορμή για συζήτηση’’ έγινε από τη Ρεφλεξολόγο και Συμπληρωματική θεραπεύτρια Δήμητρα Τσατσούρη https://www.metamorfosis.center στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, τη Δευτέρα 26 και την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου σύμφωνα με τους κανόνες του Εθνικού Οργανισμού Δημόσιας Υγείας.

Μέσα από την παρουσίαση με στοιχεία και παραδείγματα και τη χρήση εποπτικού υλικού οι συμμετέχοντες της 2^ης και 3^ης ομάδας είχαν τη δυνατότητα να ενημερωθούν και να προβληματιστούν σε βασικά ερωτήματα που τίθενται στην καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου σχετικά με την υγεία και την ποιότητα της ζωής του.

Αρκετοί από τους συμμετέχοντες και των τριών ομάδων ενδιαφέρθηκαν για μια πιο ουσιαστική και σε βάθος προσέγγιση του θέματος γι αυτό αποφασίστηκε όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να οργανωθεί ένας κύκλος σεμιναρίων πάνω σε κάθε συναίσθημα ξεχωριστά.

Τα συναισθήματά μας, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας και κατ’ επέκταση της ποιότητας της ζωής μας. Δείχνουν πως βιώνουμε την κάθε στιγμή μας.

Επιστημονικές μελέτες έχουν δείξει ότι συναισθήματα όπως ο θυμός, η θλίψη, ο φόβος, η ζήλια, η ενοχή και το άγχος, επηρεάζουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού μας συστήματος και γινόμαστε ευάλωτοι στην ασθένεια και τη νοητική σύγχυση.

Πολλά γεγονότα στη ζωή, μας φέρνουν αντιμέτωπους με αρνητικές ψυχολογικές καταστάσεις, οι οποίες μας κάνουν δυστυχισμένους και τη ζωή μας δυσάρεστη. Μας εμποδίζουν να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε λογικά και να βλέπουμε αντικειμενικά τις καταστάσεις. Δε μπορούμε πολλές φορές να αποφύγουμε τα συμβάντα αλλά μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο που θα τα αντιμετωπίσουμε.

Τα αρνητικά συναισθήματα είναι σύνθετες αντιδράσεις είναι υποσυνείδητοι συγκινησιακοί μηχανισμοί. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς, να μάθουμε τον τρόπο να χειριζόμαστε τα συναισθήματά μας, σωστά και εποικοδομητικά και όχι να μας κυριεύουν και να τα στρέφουμε εναντίον μας. Να γνωρίσουμε πώς να μεταμορφώνουμε τα αρνητικά πρότυπα ζωής και σκέψης σε θετικά. Να έχουμε τη διάθεση να εργαστούμε με τον εαυτό μας και τις καταστάσεις που δε μας επιτρέπουν να έχουμε χαρά.

Η διατήρηση της καλής υγείας και ευεξίας είναι στάση ζωής. Είναι μια διαδικασία αυτοανάλυσης που οδηγεί στην αυτοβελτίωση με τελικό στόχο την ελευθερία.

Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Ανδρέας Σπηλιώτης 2610.277171

Share

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

1 Νοεμβρίου 2020

Πραγματοποιήθηκε από την Κοινο_Τοπία η επίσκεψη-γνωριμία με το καταφύγιο των Υψηλών Αλωνίων και τις ιστορικές μνήμες που το συνοδεύουν

H Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Tοπία www.koinotopia.gr στα πλαίσια των δράσεων που πραγματοποιεί για την προσέγγιση της τοπικής ιστορίας πραγματοποίησε επίσκεψη γνωριμίας στο καταφύγιο των Υψηλών Αλωνίων κάτω από την ομώνυμη πλατεία.

Η πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία με το μνημείο έγινε με τη συμβολή του Συντηρητή Έργων Τέχνης, Μουσειολόγου και συγγραφέα, Ξενοφώντα Παπαευθυμίου, ο οποίος ασχολείται με την έρευνα και τεκμηρίωση της νεότερης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και του βιομηχανικού και τεχνολογικού πολιτισμού της Πάτρας.

Η Πρόεδρος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης-Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Πατρέων Κατερίνα Γεροπαναγιώτη παρουσίασε στους συμμετέχοντες το υλικό που εκτίθεται στο καταφύγιο αυτή την περίοδο και προσέφερε αναμνηστική αφίσα για το αρχείο του συλλόγου.

Το παλιό καταφύγιο των Υψηλών Αλωνίων έχει κατασκευαστεί κάτω από την ομώνυμη πλατεία και τα δύο σημεία πρόσβασης στο εσωτερικό του βρίσκονται στο πρανές που αρχίζει από το πάνω μέρος της οδού Τριών Ναυάρχων και αποτελεί μέρος του Ρωμαϊκού Αναλημματικού Τοίχου. Το τείχος έχει μήκος 70 περίπου μέτρα. Πιθανότατα χτίστηκε στα χρόνια του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα κι έκτοτε –ιδιαίτερα κατά τον 19^ο αι. υπέστη αρκετές προσθήκες που το οδήγησαν στη σημερινή του μορφή.

Αν και δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία ή έγγραφες μαρτυρίες για την κατασκευή του καταφυγίου, εικάζεται ότι κατασκευάστηκε στη δεκαετία του 1930 για να επιτελέσει το σκοπό της προφύλαξης των αμάχων σε περίπτωση αεροπορικής επιδρομής, μαζί με τους υπόγειους χώρους ορισμένων ιδιωτικών και δημοσίων κτηρίων της Πάτρας.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο και παλιότερο καταφύγιο που υπήρχε στην Πάτρα, το οποίο είχε σώσει αρκετό κόσμο κατά τη διάρκεια των αεροπορικών βομβαρδισμών των Ιταλών το 1940, αλλά και στη συνέχεια μετά από αρκετούς μήνες, από τα αεροσκάφη της γερμανικής αεροπορίας. Να σημειωθεί ότι η Πάτρα ήταν η πρώτη πόλη της Ελλάδας που βομβαρδίστηκε από τα αεροπλάνα των Ιταλών το 1940. Τα καταφύγια λειτουργούσαν βάσει κανονισμού, τον οποίο έπρεπε να τηρούν οι πολίτες.

Μέσα στο καταφύγιο μπορεί εύκολα να διακρίνει κανείς τους πέντε μικρούς θαλάμους που αποτελούσαν και τους χώρους εκείνους που φιλοξενούσαν για ώρες τους Πατρινούς που έτρεχαν όταν άκουγαν τις σειρήνες για να σωθούν.

Αποτελείται από τρεις διαδρόμους (στοές) που συνδέονται μεταξύ τους σε σχήμα <<Π>>, μήκους 39μ, 30μ, και 39μ αντίστοιχα και πλάτους 2μ. Τα άκρα των δύο μεγαλύτερων και παράλληλων στοών αποτελούν εισόδους από το δρόμο. Εσωτερικά, σε διάφορα σημεία παραπλεύρως των στοών, υπάρχουν πέντε μικροί θάλαμοι από 5 έως 8τμ ο καθένας. Το συνολικό εμβαδόν του καταφυγίου είναι περίπου 210τμ ενώ το μέγιστο ύψος του είναι 2,20μ. Οι τοίχοι είναι κατασκευασμένοι από πέτρα, οι τοξωτές οροφές από κεραμικά στοιχεία (συμπαγή τούβλα) και οι δύο είσοδοί του έχουν σιδερένιες πόρτες με καμάρα σε ημικυκλικό τόξο.

Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για ένα από τα πιο σημαντικά –ίσως το σημαντικότερο- από τα καταφύγια που είχαν κατασκευαστεί και συνέβαλλαν στην προστασία των Πατρινών από τις αεροπορικές επιδρομές κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής. Ωστόσο δεν είναι το μόνο, καθώς -με βάση μαρτυρίες και πηγές- συνολικά, μέχρι το Δεκέμβριο του 1940, είχαν διαμορφωθεί λίγο περισσότερα από τριάντα καταφύγια στην πόλη της Πάτρας, τα περισσότερα από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα.

Πληροφορίες για δημοσιογράφους Σπηλιώτης Ανδρέας 2610.277171

Share