Δ.Τ. Εγκαίνια της έκθεσης ’’Στη Χώρα Του Ποτέ’’ Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ  www.koinotopia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

16 Σεπτεμβρίου 2010

Εγκαίνια της έκθεσης ’’Στη Χώρα Του Ποτέ’’

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας

Συμμετέχουν πέντε νέοι καλλιτέχνες από Πάτρα, Αθήνα, Σουφλί

           Εγκαινιάζεται σήμερα 8.30μμ η έκθεση πέντε νέων καλλιτεχνών στον πολυχώρο της Εταιρείας Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία. Οι εικαστικές δημιουργίες παρουσιάζονται στο κοινό της Πάτρας από Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου που άνοιξε η έκθεση μέχρι και την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010.

           Στην έκθεση με τίτλο ’’Στη Χώρα Του Ποτέ’’ συμμετέχουν Damian Dame,  Μενέλαος Τριανταφυλλίδης και Πάρις Δημητρίου από την Αθήνα, Δήμητρα Μπουρουλίτη από το Σουφλί και Χαρά Κωστοπούλου από την Πάτρα.

           Οι καλλιτέχνες μας εισάγουν στις σκέψεις τους που μετουσιώθηκαν σε δημιουργίες με τα παρακάτω:

‘‘Επιστρέφοντας στη Χώρα του Ποτέ. Εντοπισμός του προσωπικού νοητού καταφυγίου. Ένας χώρος που έχεις την ελευθερία να κρυφτείς σε αυτόν και οι πράξεις σου να μην έχουν τη βαρύτητα της πραγματικότητος. Ανάγκη διαφυγής και ηρεμίας. Ένας κόσμος χρωματιστός και οικείος. Όλοι κρύβουν κάπου στον εαυτό τους, ένα μέρος όπου επιστρέφουν. Μπορεί να είναι η παιδική ηλικία, μιας και οι μνήμες της, την κάνουν, αν όχι ιδεατή, σίγουρα ξέγνοιαστη. Η Χώρα του Ποτέ λοιπόν, σαν ένας τόπος, που με την επιστροφή σου εκεί γίνεσαι ξανά παιδί.

Η Χώρα του Ποτέ ως παραπομπή σε μία ουτοπική κοινωνία: προσέγγιση μίας τέλειας δομής – οργάνωσης η οποία δεν υφίσταται. Βλέπουμε τα ουτοπικά ιδεώδη να καταρρέουν στην πραγματικότητα λόγω αντίφασης ιδεατού – πραγματικού και ακριβώς λόγω μη συνύπαρξης των δύο τόπων. Οτιδήποτε ενυπάρχει στην ουτοπική σφαίρα, στην πραγματικότητα αφανίζεται (και αντίστροφα).

Υπαρκτός τόπος διαφυγής ή ανακατεμένες μνήμες με κοινό σημείο αναφοράς;

Ανάγκη διαφυγής και ηρεμίας. Ένας οικείος χρωματιστός κόσμος. Προσπάθεια επιστροφής στην αρχή, στο ξεκίνημα. Χρόνια πριν, εκεί που όλα έμοιαζαν καθαρά και όμορφα, ή τουλάχιστον έτσι μπορούσες να τα δεις με παιδικά μάτια.

Μπορεί κανείς όμως να γυρίσει εκεί;

Ποιος είσαι τώρα; Εκεί σίγουρα δε θα βρεις τον εαυτό σου παιδί, δεν υπάρχει πια, είσαι μόνον εσύ σήμερα. Μόνο να δραπετεύσεις μπορείς, αν τα καταφέρεις βέβαια. Αποδεχόμαστε την ιδιότητα του άτακτου ενήλικα, που ξαφνικά αρνείται να μεγαλώσει. Περιορίζουμε τα όρια μας, σε ένα μικρό κομμάτι μνήμης και φαντασίας, όπου οι κινήσεις μας δεν έχουν επιπτώσεις τόσο σε μας όσο και στους γύρο μας. Προσπαθούμε να ορίσουμε μια δική μας χώρα του Ποτέ.  Γυρνώντας εκεί με τη δικαιολογία της εύρεσης της αιώνιας παιδικότητας, προσπαθούμε να κατακτήσουμε την αθανασία, μέσα από ένα  φυγόπονο τρόπο διαφυγής.

Μπορείς να διαλέξεις μεταξύ του να μείνεις πάντα παιδί ή του να μεγαλώσεις. Ο καθένας μπορεί να ορίσει το δικό του τόπο διαφυγής όπως θέλει. Έχει αυτό το πλεονέκτημα, μιας και είναι καθαρό αποκύημα της φαντασίας του. Δίνει τα σύνορα που θέλει, μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από ένα νησί ή ακόμα και τίποτα. Διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η συμπαγής δομή όμως αυτού του τόπου βοηθάει να εκτυλίσσονται όλα τα γεγονότα σε κοντινές αποστάσεις.

Ο συγγραφέας του Peter Pan J.M. Barrie, αναφέρει, πως ο χάρτης ενός παιδικού μυαλού θα μπορούσε να μοιάζει με το χάρτη της χώρας του Ποτέ, χωρίς όμως να οριοθετείται από σύνορα.

Κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά τη διαφυγή – δραπέτευσή του και τον χώρο στον οποίο το πραγματοποιεί, έχοντας την ανάγκη να ξεφύγει από διαφορετικές καταστάσεις ή να ανακαλύψει τις δικές του εικόνες. Άραγε επιστρέφει κάποιος στη χώρα αυτή προσπαθώντας να απεικονίσει στον εαυτό του, μια αρχετυπική αντανάκλαση του Πίτερ Παν; Να κατακτήσει δηλαδή τη χωρίς τέλος νεότητα του;Δε μπορεί όμως να ξεχάσει όσα έμαθε γι’ αυτόν το κόσμο, άρα το ταξίδι αυτό δεν είναι παρά πρόσκαιρη διαφυγή. Το πέρασμα του χρόνου εκεί, είναι ασαφές. Διαφέρει ο χρόνος ενηλικίωσης και ο γυρισμός στην πραγματικότητα. Στον Πίτερ Παν, εντοπίζεται επίσης ο ρόλος του ψυχοπομπού, προκειμένου να μην χάσουν τα νεκρά παιδιά τη σωστή κατεύθυνση. Μήπως και ο δικός μας γυρισμός εκεί, ορίζεται υποσυνείδητα από έναν τέτοιο ρόλο; Ίσως γυρίζουμε εκεί προκειμένου να αναδιοργανώσουμε τη δική μας διαδρομή. Να εξετάσουμε πού χάθηκαν οι επιθυμίες μας και γιατί τελικά τα σχέδια μας πήραν άλλη μορφή, διαφορετική από αυτήν που εμείς στην αρχή προσπαθήσαμε να τους δώσουμε.

           Οι ώρες λειτουργίας της έκθεσης θα είναι από Δευτέρα έως Παρασκευή 7.30μμ-10μμ στο πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας στην Πάτρα, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4^ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου).

Share