Κοινο_Τοπία

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

14 Μαΐου 2025

Ο Γυμνός Οφθαλμός και η Κοινο_Τοπία προβάλουν

την ταινία Κοριτσάκι, ακολουθεί συζήτηση στη θεματική

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr στα πλαίσια του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της προαγωγής του πολιτισμού συνδιοργανώνει με το Γυμνό Οφθαλμό προβολή της ταινίας τεκμηρίωσης Κοριτσάκι (Petite fille / Little girl) στον πολυχώρο της οργάνωσης Καραϊσκάκη 153, ισόγειο, μεταξύ Πατρέως και Γεροκωστοπούλου τη Δευτέρα 19 Μαΐου στις 8.15μμ. Θα ακολουθήσει συζήτηση στη θεματική της ταινίας. Η προβολή γίνεται σε συνεργασία με την Πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα & το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος

Στην εκδήλωση μπορούν να συμμετάσχουν όσοι κάνουν την απαραίτητη κράτηση στη γραμματεία του συλλόγου Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 11πμ-2μμ και Πέμπτη, Παρασκευή 7-9μμ στο 2610.622250, τις άλλες ώρες στο 2610.277171 και στο info@koinotopia.gr. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θα ισχύσει σειρά προτεραιότητας στις δηλώσεις.

ΥΠΟΘΕΣΗ

Η επτάχρονη Σάσα ένιωθε ανέκαθεν, πως ήταν ένα κορίτσι παγιδευμένο σε σώμα αγοριού. Ζώντας σε μια κοινωνία, που αρνείται να την αντιμετωπίσει ως ένα συνηθισμένο παιδί, σε οποιαδήποτε πτυχή της καθημερινότητάς της, η οικογένεια της Σάσα κάνει, ό,τι μπορεί, ώστε να απλώσει ένα προστατευτικό δίχτυ αποδοχής και κατανόησης.              

Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης που ρίχνει φως σε όλες τις άγριες μάχες που καλούμαστε να δώσουμε, προκειμένου να σφυρηλατήσουμε τη δική μας ταυτότητα…

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΑΙΝΙΑΣ

Σκηνοθεσία: Sébastien Lifshitz, Διεύθυνση φωτογραφίας: Paul Guilhaume, Μοντάζ: Pauline Gaillard, Ήχος: Yolande Decarsin, Thomas Jaeger, Jacques Pedersen, Παραγωγή: AGAT Films & Cie, Παραγωγοί: Muriel Meynard, Συμπαραγωγή: Arte France, Final Cut For Real, Συμπαραγωγοί: Monica Hellström, Χρώμα: Έγχρωμο, Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Έτος Παραγωγής: 2020, Διάρκεια: 85′

Ο Σεμπαστιάν Λιφσίτς γεννήθηκε το 1968 στο Παρίσι. Έχοντας σπουδάσει Ιστορία της Τέχνης, άρχισε να εργάζεται στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης το 1990. Έπειτα στράφηκε στη σκηνοθεσία και το 2000 δημιούργησε την πρώτη του ταινία, το Come Undone, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές και προβλήθηκε διεθνώς. Το πρώτο του ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, με τίτλο The Crossing, έκανε πρεμιέρα στις Κάννες (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών 2001), ενώ ακολούθησε η ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους Wild Side στο Βερολίνο το 2004 (Πανόραμα 2004, βραβείο Teddy). Έπειτα από τα The Invisibles (Κάννες 2012, Επίσημη Επιλογή), Bambi (Βερολίνο 2013, Πανόραμα), The Lives of Thérèse (Κάννες 2016, Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών) και Adolescentes (Λοκάρνο 2019), επιστρέφει στην Μπερλινάλε με το νέο του ντοκιμαντέρ, το Little Girl.

Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Νίκος Καββαδίας 6946.180636

Αγαπητοί φίλοι

Σας προωθούμε το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του φίλου και συνεργάτη της Κοινο_Τοπίας Γιώργου Κανέλλη με αφορμή της Μέρα της Ευρώπης. Οι στοχασμοί του αφορμή για σκέψεις και προβληματισμό σ’ ένα κόσμο γεμάτο αντιφάσεις όπου οι αξίες της αστικής δημοκρατίας τίθενται εν αμφιβόλω από κάποιους από τους βασικούς πυλώνες της.

Η Ευρώπη, το κοινό μας σπίτι και το κοινό μας μέλλον η μόνη ελπίδα…

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

Η Ευρώπη μας, μια «Υπερδύναμη του καλού»!

9^η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης

του Γιώργου Κανέλλη*

Πλησιάζοντας η 9^η Μαΐου, αναπόφευκτα η σκέψη πηγαίνει στους μεγάλους πολιτικούς άνδρες που πάνω στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου (ευρωπαϊκού εμφυλίου εν πολλοίς στην πράξη) θεμελίωσαν μια «αλλαγή παραδείγματος», βάζοντας στη θέση των εθνικών εγωισμών και του μιλιταρισμού αυτό που σήμερα αποκαλούμε Κοινό μας Ευρωπαϊκό Σπίτι, και το θεωρούμε αναπόσπαστο πλαίσιο του παρόντος και του μέλλοντός μας.

Ο Σουμάν, ο Αντενάουερ, ο Σπινέλλι, ο Ντε Γκάσπερι, ο Μονέ, ο Σπάακ, ο Τσώρτσιλ επίσης στο επίπεδο των ιδεών, θεμελίωσαν, κόντρα σ’ ότι δύσκολα θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς λίγα χρόνια πριν, μια κοινότητα Εθνών που, ξεκινώντας από το γκρέμισμα των εμπορικών φραγμών στον άνθρακα και το χάλυβα, προχώρησαν στη δημιουργία μια στενής και βαθιάς Ένωσης αξιών, βασισμένης στην κοινή βούληση να επιβιώσουν τα πολλά, μικρά και μεσαία πια, ευρωπαϊκά κράτη ως ανοικτές και ελεύθερες κοινωνίες και οικονομίες, ανάμεσα στις συμπληγάδες των νικητών του Πολέμου, της οικονομικής παντοδυναμίας των ΗΠΑ από τη μια και του ολοκληρωτισμού της Σοβιετικής Ένωσης, που είχε ήδη σκλαβώσει το ανατολικό τμήμα της Ευρώπης, από την άλλη.

Προκλήσεις, κίνδυνοι, αγχωτικά ερωτήματα

Όμως τα μαύρα σύννεφα, από Ανατολή και Δύση, όλο και περισσότερο σωρεύονται μη αφήνοντας περιθώρια να μείνει για πολύ ο στοχασμός στους μεγάλους θεμελιωτές του κοινού ευρωπαϊκού μέλλοντος.

Το παρόν είναι γεμάτο προκλήσεις, κινδύνους και αγχωτικά ερωτήματα.

Θεμελιώδεις παραδοχές, που εμπεριείχαν βέβαια μεγάλες δόσεις αυταπάτης, έχουν με ραγδαίους ρυθμούς τεθεί εν αμφιβόλω ή και συντριβεί.

Το απαραβίαστο των συνόρων, ο αποκλεισμός των επιθέσεων με σκοπό προσαρτήσεις, η αποφυγή πυρηνικών εκβιασμών, αρχές αποδεκτές επί 80 χρόνια, ποδοπατήθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από μια νεοαυτοκρατορική Ρωσία, οδηγώντας χώρες όπως η Μολδαβία και η Γεωργία σε εδαφικούς ακρωτηριασμούς, με τις αντιδράσεις να μένουν λεκτικές ή χλιαρές. Ο ολοκληρωτικός πόλεμος με στόχο την κατάργηση της Ουκρανίας, μιας χώρας που ήθελε ευρωπαϊκό μέλλον, και ακριβώς για αυτό δέχτηκε επίθεση, κορύφωσε την κρίση, τους κινδύνους, την αμφισβήτηση όλων όσων θεωρούσαμε δεδομένα.

Από την άλλη, από τις 20 Ιανουαρίου και μετά οι ΗΠΑ, που αποτελούσαν επί 80 χρόνια και παρά τα λάθη τους, παράγοντα διατήρησης μιας διεθνούς τάξης βασισμένης κυρίως στο διεθνές δίκαιο, ειδικότερα το απαραβίαστο των συνόρων και το ελεύθερο εμπόριο έχουν καταστεί «παράφρων μεταβλητή» του διεθνούς συστήματος. Δημόσιες ταπεινώσεις των συμμάχων ευρωπαίων, αστερίσκοι σχετικά με την αυτόματη ισχύ του «ιερού» άρθρου 5 της Συνθήκης του ΝΑΤΟ και ωμότερα από οτιδήποτε άλλο ο χυδαίος εκβιασμός της μαχόμενης Ουκρανίας και η πίεση να συνθηκολογήσει, η αποδοχή στοιχείων της ρωσικής προπαγάνδας, παρά τη συμβατική υποχρέωση των ΗΠΑ για εγγύηση των συνόρων της μαχόμενης χώρας έναντι του πυρηνικού της αφοπλισμού δυνάμει του Μνημονίου της Βουδαπέστης (1994), αλλά και η εκδήλωση εδαφικών βλέψεων κατά ευρωπαϊκών εδαφών (Γροιλανδία), συγκροτούν ένα γκραν γκινιόλ σκηνικό. Ένα σκηνικό που επιδεινώνεται από την επίσης μεγαλοδυναμική και περιφρονητική του διεθνούς δικαίου πολιτική της ανερχόμενης υπερδύναμης, της ολοκληρωτικής Κίνας.

Η Ευρώπη μπροστά σε συμπληγάδες

Η Ευρώπη βρέθηκε, ξαφνικά, να διαθέτει ασφυκτικά μικρά περιθώρια για να υπερασπίσει αυτά που την κάνουν μοναδική και τη ζωή σ’ αυτήν αξιοβίωτη: τα σταθερά σύνορα με σεβασμό των μειονοτήτων, το κοινωνικό κράτος, την προτεραιότητα στην κλιματική και περιβαλλοντική βιωσιμότητα, τις όντως ισχύουσες ελευθερίες, τα όντως σεβαστά ανθρώπινα δικαιώματα.

Για τη διαμορφούμενη «διεθνή του αυταρχισμού» όλα αυτά είναι καρφί στο μάτι, είναι υπαρξιακός κίνδυνος, είναι η έμπρακτη απόδειξη στα μάτια των λαών τους ότι η υποταγή και η (έστω συνοδευόμενη με καταναλωτισμό) αποκτήνωση των πολιτών, δεν είναι μονόδρομος.

Τα ερωτήματα, της αποτελεσματικής άμυνας και αποτροπής, της σχετικής τεχνολογικής υστέρησης, της επιβίωσης της εξαρτημένης από εξαγωγές και ξένες πρώτες ύλες ευρωπαϊκής παραγωγής, της υπόσκαψης των πολιτικών συστημάτων σημαντικών ευρωπαϊκών χωρών από ανοικτά ρωσόφιλες (αλλά στηριζόμενες από τις ΗΠΑ!) ακροδεξιές δυνάμεις, που χαϊδεύουν αυτιά ζητώντας «Ευρώπη των Εθνών» τη στιγμή που η ανάγκη για μια γρήγορη και αποφασιστική εμβάθυνση της ενοποίησης και της ικανότητας κοινής δράσης είναι όλο και πιο εξόφθαλμη, γίνονται ερωτήματα όλο και πιο πιεστικά, πιο αγχωτικά. Καμιά αμφιβολία ότι είμαστε σε δύσκολη θέση, τα «χαρτιά» μας δε φαίνονται δυνατά.

Θα οικοδομήσουμε έγκαιρα οι ευρωπαίοι με πρώτους τους Γάλλους, με την πυρηνική ισχύ, τους οικονομικά πρωτοπόρους Γερμανούς, τους αποφασισμένους να μην ξαναγίνουν κομμάτια Πολωνούς, πρώτα απ’ όλα μια ισχυρή και έμπρακτη ΒΟΥΛΗΣΗ, να αφήσουμε πίσω τις αυταπάτες και τα βολικά σχήματα του παρελθόντος (φτηνή ενέργεια από τους Ρώσους, ασφάλεια από τους Αμερικανούς, φτηνή παραγωγή από τους Κινέζους), ώστε ν’ αποκτήσουμε όλα τα χαρακτηριστικά μιας υπερδύναμης, που όντως είμαστε ήδη στο επίπεδο της παραγωγής και του εμπορίου, μιας υπερδύναμης «του καλού», που θα κρατήσει πρώτα από όλα τη δική της εδαφική ακεραιότητα και ελευθερία και το ζηλευτό πρότυπο ιδιωτικής και δημόσιας ζωής της, αλλά και την ισχύ του διεθνούς δικαίου έναντι του νόμου της ζούγκλας για όλη την ανθρωπότητα; Είναι ανοικτό όσο και θεμελιώδες ερώτημα.

Σκεπτόμαστε χωρίς αυταπάτες, δρούμε αισιόδοξα

Σήμερα περισσότερο από ποτέ, με δεδομένη την κλιματική κρίση, συνοδευμένη από την κρίση φυσικών πόρων και βιοποικιλότητας, και την επαναφορά των πυρηνικών εκβιασμών, η διεθνής συνεννόηση είναι ορατή, υπαρξιακού επιπέδου, αναγκαιότητα.

Κάποιος πρέπει να πρωτοστατήσει όμως, ώστε οι «παράφρονες μεταβλητές» να μην οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις διαρκών πολέμων, πυρηνικών καταστροφών, βαριάς κλιματικής και περιβαλλοντικής επιδείνωσης. Δε φαίνεται πολύ πιθανό αυτός να είναι ένας από τη διεθνή του αυταρχισμού ή η αλλοπρόσαλλη νεοαπομονοτική Αμερική της ακροδεξιάς των ρεπουμπλικανών.

Μαζί με το αίσθημα αυτοσυντήρησης όλων (ελπίζουμε να λειτουργεί ακόμη), η ευθύνη αυτή εναποτίθεται στην Ευρώπη, όχι μόνο γιατί ταιριάζει με τις αξίες που τη συγκροτούν αλλά και γιατί είναι, με την πιο στενή έννοια, το δικό της συμφέρον επιβίωσης.

Η ιστορία μας σπρώχνει να γίνουμε η «Υπερδύναμη του καλού» αν θέλουμε να επιζήσουμε. Έχουμε χίλιους λόγους να κάνουμε γρήγορα όσα αφήναμε για ένα αόριστο μέλλον: να ενισχύσουμε τη συνείδηση της κοινής μας μοίρας, να εμείνουμε στην υπεράσπιση του ορθού λόγου και του διεθνούς δικαίου, να ενοποιηθούμε σε βάθος, να αναθεωρήσουμε τους θεσμούς που δεν ευνοούν τις γρήγορες κοινές αποφάσεις, να συνεχίσουμε ταχύτερα την ενεργειακή μας απεξάρτηση από μη ανανεώσιμες πηγές, να οικοδομήσουμε μια χωρίς ταλαντεύσεις και για όλους μας αλληλέγγυα επαρκή αποτρεπτική αμυντική ισχύ, συμβατική και πυρηνική, να κρατήσουμε την Ουκρανία όρθια ακέραιη και ανεξάρτητη, να μην αφήσουμε τη διεθνή του αυταρχισμού να επιβάλλει τη δυστοπία της. Στενά ή όχι τα περιθώρια για αυτά, είναι όμως υπαρκτά.

Αν από κάπου μας βλέπουν οι πατέρες της Ευρώπης, οι Σουμάν, Αντενάουερ, Σπάακ, Ντε Γκάσπερι, Τσώρτσιλ θα εύχονται να οικοδομήσουμε αυτή τη βούληση, με τον Γκράμσι να μας θυμίζει ότι μπορούμε και ίσως επιβάλλεται να σκεπτόμαστε απαισιόδοξα, χωρίς αυταπάτες, αλλά να δρούμε αισιόδοξα. Η άλλη επιλογή είναι η υποταγή και η παρακμή μας. Δε συζητείται καν.

*πολιτικός επιστήμονας, πρώην Περιφερειακός Σύμβουλος Δ. Ελλάδας

Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού

ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

28 Απριλίου 2025

Στιγμές της ζωής των ανθρώπων στην Πάτρα από την προϊστορία έως τον 20ο αιώνα με τη Γιώτα Καΐκα και την Κωνσταντίνα Ακτύπη

Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπία www.koinotopia.gr στα πλαίσια της προαγωγής του Πολιτισμού και της γνωριμίας με τις ιστορικές μνήμες της πόλης διοργανώνει με τη βοήθεια της ιστορικού-φιλολόγου Γιώτας Καΐκα-Μαντανίκα και της αρχαιολόγου Κωνσταντίνας Ακτύπη ομιλία-παρουσίαση με θέμα “Ένας κόσμος που αλλάζει: στιγμές της ζωής των ανθρώπων στην Πάτρα από την προϊστορία έως τον 20ο αιώνα.” στον πολυχώρο της οργάνωσης Καραϊσκάκη 153, ισόγειο, μεταξύ Πατρέως και Γεροκωστοπούλου τη Δευτέρα 5 Μαΐου στις 8μμ.

Στην εκδήλωση μπορούν να συμμετάσχουν όσοι κάνουν την απαραίτητη κράτηση στη γραμματεία του συλλόγου Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη 11πμ-2μμ και Πέμπτη, Παρασκευή 7-9μμ στο 2610.622250, τις άλλες ώρες στο 2610.277171 και στο info@koinotopia.gr. Λόγω του περιορισμένου αριθμού θα ισχύσει σειρά προτεραιότητας στις δηλώσεις.

Στο πρώτο μέρος της ομιλίας θα παρουσιαστούν μερικά από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα από τις ανασκαφές στην Πάτρα, που αφηγούνται τις ιστορίες των ανθρώπων από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (Μυκηναϊκή περίοδος 15^ος-10^ος αι. π.Χ.) έως τα τέλη περίπου της Ρωμαϊκής περιόδου (τέλη του 3^ου αι. μ.Χ.)

Το ταξίδι στο παρελθόν της Πάτρας θα ξεκινήσει από τη Βούντενη, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν τμήμα του Μυκηναϊκού οικισμού και το μεγαλύτερο τμήμα του νεκροταφείου θαλαμοειδών τάφων. Θα παρουσιάσουμε τα κτερίσματα που συνόδευαν τους νεκρούς, τα οποία αποκαλύπτουν τις ταφικές συνήθειες και φωτίζουν πτυχές της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, 3.500 χρόνια πριν από σήμερα. Στη συνέχεια θα περιηγηθούμε στο Ελληνιστικό παρελθόν της πόλης, μέσα από τα εντυπωσιακά ευρήματα των τάφων του βόρειου νεκροταφείου στις οδούς Κανακάρη και Πουκεβίλ, και την καταστόλιστη ταφή της νεαρής «πριγκίπισσας» της οδού Αγίας Σοφίας.

Σε έναν κόσμο που διαρκώς εξελισσόταν θα γνωρίσουμε την πόλη της Ρωμαϊκής περιόδου: την καθημερινότητα στα απλά σπίτια, στις πλούσιες επαύλεις, όπως αυτές στην πλατεία των Υψηλών Αλωνίων, στα πανδοχεία κοντά στο λιμάνι, και τα ταφικά μνημεία και έθιμα των Ρωμαίων αποίκων της Πάτρας, όπως αυτό στην περιοχή του Λάγγουρα.

Στο δεύτερο μέρος της ομιλίας θα παρακολουθήσουμε την εικόνα της Πάτρας από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα από κείμενα και χαρακτικά ξένων περιηγητών, που ήρθαν στην Ελλάδα κατά την Προεπαναστατική περίοδο, και στην οποία εντάσσεται και η Πάτρα, καθώς και από τον τύπο της Πάτρας εκείνης της εποχής, θα γίνει προσπάθεια να ξαναζωντανέψουν στιγμές εκείνης της εποχής.

Η εξέλιξη για τις κοινωνίες στα νεότερα χρόνια ξεκινάει με το Διαφωτισμό και τη Γαλλική επανάσταση, με το Παρίσι να γίνεται το κέντρο του με συγκεντρώσεις σε σαλόνια κυριών, αλλά και ιστορικά καφέ. Οι ιδέες του Διαφωτισμού, θα φτάσουν και στην κοσμοπολίτικη Πάτρα. Η δολοφονία του εμποροτραπεζίτη Διονύσιου Φραγκόπουλου είναι αποτέλεσμα αυτών των ιδεών.

Την Πάτρα, μετά την Επανάσταση, όταν πλέον η «μαυρομάτα» σταφίδα θα την κάνει την πρώτη πόλη της Ελλάδας στην οικονομία και την εξέλιξη της κοινωνίας της, θα την παρακολουθήσουμε να εξελίσσεται σε όλους τους τομείς. Θα δούμε τη θέση του άνδρα, αλλά κυρίως της γυναίκας, που σιγά-σιγά διεκδικεί τα δικαιώματά της και την απελευθέρωσή της. Νοοτροπία, παιδεία, μόδα, χοροί κλπ. είναι οι πινελιές που συνθέτουν την κοινωνία της.

• Η Γιώτα Καΐκα-Μαντανίκα γεννήθηκε στην Πάτρα. Τελείωσε το τμήμα Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και δίδαξε για 22 χρόνια ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση. Ασχολείται με την ιστορία της Πάτρας και έχει εκδώσει βιβλία σχετικά με την Πάτρα στο 19^ο και 20^ο αι.

• Η Κωνσταντίνα Ακτύπη γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε στο τμήμα Ιστορίας & Αρχαιολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ολοκλήρωσε τις Μεταπτυχιακές σπουδές της στο Πανεπιστημίου Αιγαίου. Εργάζεται ως αρχαιολόγος στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας από το 1995. Συμμετέχει σε διεθνή αρχαιολογικά συνέδρια και δημοσιεύει επιστημονικά άρθρα και μονογραφίες που αφορούν στα αποτελέσματα των ανασκαφικών ερευνών από την Αχαΐα, που χρονολογούνται από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού έως τη Ρωμαϊκή περίοδο.

Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Ανδρέας Σπηλιώτης 2610.277171