Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού
ΚΟΙΝΟ_ΤΟΠΙΑ www.koinotopia.gr
Δελτίο Τύπου
2 Νοεμβρίου 2016
Συνέχεια του κύκλου προβολών της «Σινε-Παρέας»
με την ταινία Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler)
Η Εταιρεία Κοινωνικής Δράσης και Πολιτισμού Κοινο_Τοπίαwww.koinotopia.gr, συνεχίζει για τη φετινή χρονιά τις προβολές της με την ταινία Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler), του Νταν Γκιλρόι (Dan Gilroy) την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 8μμ.Προσέλευση 7.45μμ
H προβολή θα γίνει στον πολυχώρο της Κοινο_Τοπίας, Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης, 4ος όροφος (έναντι Δημαρχιακού Μεγάρου) στην Πάτρα με δωρεάν είσοδο αλλά με κάρτα κράτησης θέσης η οποία δίνεται από τη γραμματεία της Κοινο_Τοπίας. Θα ακολουθηθεί σειρά προτεραιότητας,πληροφορίες στο 2615.002009. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με αφορμή την ταινία. Συντονίζουν Κώστας Νταλιάνης και Χρήστος Σκλίβας.
Σκηνοθεσία και Σενάριο: Dan Gilroy (Νταν Γκιλρόι), Παίζουν: Τζέικ Τζίλενχαλ, Ρενέ Ρούσο, Μπιλ Πάξτον, Μοντάζ: Τζον Γκίλροι, Μουσική:Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ, Φωτογραφία: Ρόμπερτ Έλσγουιτ, Χώρα: Η.Π.Α. 2014, Έγχρωμο, Διάρκεια: 117 λεπτά
Ο Κώστας Νταλιάνης, στο site της Κοινο_Τοπίας γράφει σχετικά:Η συγκρατημένη απελπισία του Λούις Μπλουμ, που ψάχνει για δουλειά στο Λος Άντζελες, δεν είναι απλώς το πορτρέτο ενός ανέργου, που η τύχη τον φέρνει κοντά στο εγκληματολογικό ρεπορτάζ και στην ελεύθερη αγορά των καναλιών, όπου εμπορεύεται μακάβρια θέματα που «πουλάνε», αλλά μια πρωτότυπη βουτιά στην ψυχή της αστικής νύχτας. Εδώ πρωταγωνιστές είναι οι παπαράτσι της φρίκης, δηλαδή οι ελεύθεροι ρεπόρτερ που κυνηγάνε τα δυστυχήματα και τις ληστείες και καταγράφουν με τις κάμερές τους υλικό βίας, η ωμότητα και η αποκλειστικότητα του οποίου αποτιμάται αναλόγως από τηλεοπτικά δίκτυα, που αγοράζουν τα κομμάτια και τα προβάλλουν με προφανή στόχο την τηλεθέαση. Ο Λούις, στην περιήγησή του προς αναζήτηση εργασίας ή απασχόλησης, δράττεται της πρώτης ευκαιρίας και αποδεικνύεται άριστος μαθητής και δεινός διαπραγματευτής του εαυτού του. Εκπαιδευμένος από τα τηλεοπτικά προγράμματα που παρακολουθεί, ελλείψει άλλων ενδιαφερόντων, ξέρει να μιλά σαν τηλεοπτικό παπαγαλάκι: γέννημα-θρέμμα του Λος Άντζελες, δείχνει την άλλη πλευρά της κορεσμένης αγοράς των παιδιών, που θέλουν πάση θυσία να γοητεύσουν μια κάμερα, εξαργυρώνοντας τις χιλιάδες ώρες που έχουν κάτσει μπροστά σε έναν ανοιχτό δέκτη. Στην πόλη των μεγάλων ευκαιριών, η δική του δεν είναι τόσο νόμιμη ή ηθική, ωστόσο κάποιος πρέπει να κάνει τη βρομοδουλειά και να αμειφθεί. Ο Λούις στήνει σταδιακά μια επιχείρηση από το μηδέν και το Λος Άντζελες έχει χιλιάδες ιστορίες, όχι μόνο να διηγηθεί αλλά και να αποκαλύψει, ακόμα και παρά τη θέληση του. Οι συναντήσεις του με την αρχισυντάκτρια ενός τηλεοπτικού προγράμματος που ψαρεύει νυχτερινά περιστατικά δείχνουν, εκτός από το παζάρι, την απόσταση του ήρωα από την πραγματική ζωή. Είναι ένα νυχτόβιο ον, που έχει αντικαταστήσει τη λογική και την ηθική με τα ένστικτα της επιβίωσης και ένα δικό του σύστημα αξιών που εναρμονίζεται πλήρως με τους νόμους των καναλιών.
Ο ήρωας κάνει τη δική του διαδρομή προς το ματωμένο αμερικάνικο όνειρο. Μυθιστορηματικός και ταυτόχρονα βγαλμένος από ένα αστυνομικό φιλμ, που θα μπορούσε να είναι η μακάβρια απάντηση στον «Ταξιτζή», ο Τζέικ Τζίλενχαλ είναι εκεί για να τον ενσαρκώσει σε έναν από τους σπουδαιότερους ρόλους της καριέρας του. Με υπνωτιστική και ταυτόχρονα φρενήρη ταχύτητα, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Νταν Γκιλρόι μας ξεναγεί σε μια πόλη που το βράδυ μετατρέπεται σε ένα σόου ωμοτήτων, ενώ το πρωί η αντανάκλασή της στα τοπικά νέα θυμίζει το βωμό στον οποίο θυσιάζεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προς χάριν της τηλεθέασης και του εύκολου χρήματος – και όλα αυτά με όρους μαύρης κωμωδίας και παγωμένου χαμόγελου.
Το φιλμ, σκιαγραφεί το πορτραίτο του Λούις ως μέρος ενός συστήματος ζήτησης – προσφοράς, στο οποίο οι τοπικοί τηλεοπτικοί ειδησεογραφικοί σταθμοί αναζητούν ρεπορτάζ με εγκλήματα και αίμα για να ανεβάζουν την τηλεθέασή τους. «Πουλάς φόβο για να κρατήσεις ψηλά τα νούμερα, αυτή είναι η βασική ιδέα» λέει ο Γκίλροϊ. Η ταινία ωστόσο αντιστέκεται στον πειρασμό να πάρει θέση και να στρέψει το δάχτυλο στους υπαιτίους αυτής της κατάστασης. Μια ερώτηση που εξηγεί πολλά για την ταινία είναι «μέχρι που θα έφτανε κάποιος για να κερδίσει το αμερικάνικο όνειρο;», μόνο που το όνειρο δεν είναι απαραίτητα κάποιας εθνικότητας, αλλά κάποιας ιδιοσυγκρασίας. Ποια είναι, άραγε, τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεράσει κάποιος; Ορίζονται στην απληστία και στην ανηθικότητα ή στην επαγγελματική ανέλιξη; Η ταινία είναι ιδανική για να βάλει τον θεατή να σκεφτεί τι θέλει να ζήσει, πως θέλει να το ζήσει και πως θέλει να κοινωνικοποιείται με τους άλλους ανθρώπους στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης.
Πληροφορίες για δημοσιογράφους: Σπηλιώτης Ανδρέας 2615.002009
